bax kefçi. Bu adamın hərəkətindən və simasından gəncliyində çox igid və kefcil bir dəliqanlı olduğu anlaşılırdı
is. Kef çəkməyi sevmə, vaxtını kefdə keçirmə, içkiyə aludəlik. [Mirzə Cəmil:] [Paşa bəyi] öldürsə, elə bu kefcillik öldürəcək
is. və sif. 1. Vaxtını kefdə keçirən, kef çəkməyi sevən adam; kefcil. …Teymur ağa həm məşhur kefçi, həm də nüfuzlu və vurubyıxan cavanlardan idi
is. [ər. kef və fars. xanə] Kef çəkilən yer, kef yeri
is. Qatığa oxşar, süddən qatı qidalı içki
“Kefləndirilmək”dən f.is
məch. İçki və s. içirdilib kefli edilmək; sərxoşlandırılmaq
“Kefləndirmək”dan f.is
icb. İçki və s. içdirib kefli etmək; sərxoşlandırmaq
“Keflənmək”dən f.is
f. İçib məst olmaq, kefli hala düşmək; sərxoşlanmaq. [Mozalanbəy:] Gördüm qarabağlıdır, bərk keflənib
sif. 1. İçki içərək keflənmiş; sərxoş. Kefli adam. – Rəşid bəy bərk kefli idi, ona görə də nə dil aça bildi, nə bir söz dedi, ancaq zarıldayıb zıqqıld
bax kefçi 2-ci mənada. Biri kefli-damaqlı; Birinin ömrü boyu; Nəsibi hicran oldu. H.Arif
zərf Kefli halda, sərxoş halda
is. Kefli adamın halı; sərxoşluq, məstlik
sif. 1. Yüngül xəstə, naxoş, azarlı. O dəm deyir biri dustaqların: – Bəradərlər! Nə var, neçün belə kefsiz, fikirlisiz yeksər? A
zərf Kefsiz halda, kefsiz bir tərzdə, qəmgincəsinə, pərişancasına. Bir gün işdən qayıdan zaman Cəmilə xanım kefsizcəsinə Əhmədi qarşıladı
“Kefsizləmək”dən f.is
f. 1. Yüngül xəstələnmək, naxoşlamaq, azarlamaq. Uşaq kefsizləyib. 2. məc. Kədərli və pərişan olmaq, qəmginləşmək, məyuslaşmaq
“Kefsizləndirmək”dən f.is
icb. 1. Yüngül xəstələnməsinə, naxoşlamasına, azarlamasına səbəb olmaq. Uşağı soyuğa verib kefsizləndirmək
is. 1. Azca xəstəlik, naxoşluq. 2. məc. Əhval pozğunluğu; pərişanlıq, qəmginlik, məyusluq, pərtlik. Arvad Zeynalı bu axşam kefsiz gördü, lakin bu kefs
[ing. cake, cəmi cakes] Yumurta, şəkər vurulmuş, kişmişli xəmirdən bişirilən, şirin çörək növü. Qozlu keks
[alm.] Mətbəə hürufatı ölçüsü
[alm.] Müəyyən qaydada düzülmüş çəlikləri ağac şarla vurub yıxmaqdan ibarət oyun. Keql oynamaq. // Həmin oyunda işlədilən çəliklər
cəm. Qədim zamanlarda Qərbi Avropada yaşamış tayfalardan biri. □ Kelt dilləri – Hind-Avropa dilləri ailəsi qruplarından biri
[ing. əsli Avstraliya dilindən] zool. Qabaq ayaqları qısa, dal ayaqları uzun, hoppana-hoppana gəzən, hərəkət edən kisəli heyvan (Avstraliya və Yeni Qv
[rus. əsli fr.] Günlüyü olan yumşaq kişi baş geyimi. Drap kepka. Qara kepka. Kepkasını çıxarmaq. – Nimdaş kepkasını çıxardıb yaş əlini başının dazına
sif. Başında kepka olan, başına kepka qoymuş. Kepkalı oğlan
[yun.] Dulusçuluq məmulatı; saxsı istehsalı; dulusçuluq. Keramika istehsalı
[yun. keras – buynuz] Buynuz, yun, lələk, saç və s.-də olan zülali maddə
[yun. keras – buynuz] tib. Gözün buynuz qişasının iltihabı
[rus.] Ağ neftlə yanan qızdırıcı cihaz – səssiz primusun bir növü
[fars.] bax keşməkeş. Tab etməyib keşakeşi-sevdayə; Fərhad dağa qaçdı, Məcnun səhrayə. Q.Zakir
is. Qarovul, güdük; qoruma. □ Keşik çəkmək – 1) qarovul çəkmək, bir obyekti qorumaq. Dəlilər … dağın dörd tərəfində keşik çəkərdi
is. Adətən silahlı surətdə keşik çəkən, mühafizə edən, qoruyan adam; qarovulçu. Keşikçilər Eyvazgili aparıb saldılar dama
is. köhn. Keşikçilərin başçısı, böyüyü. Keşikçibaşıya xəbər verdilər. M.S.Ordubadi
is. Keşikçinin işi, vəzifəsi; qarovulçuluq
is. Keşikçilərin olduğu, yerləşdiyi bina; qarovulxana. Onların dalınca sarayın keşikxana qulamları çıxdı
is. Xristianlarda: yepiskop ilə dyakon arasında ruhani rütbəsi və bu rütbəni daşıyan ruhani. [İblis Arifə:] İç də, bax, sonra duyarsan nə imiş; Ən göz
is. Keşişin vəzifəsi, işi. Keşişlikdən çıxdın, ermənilikdən ki çıxmamısan. (Ata. sözü). [Keşiş:] Bu axundluqla keşişliyi boynumuza qoyub, dünyanı bizə
sif. Keşiş kimi uzun saqqalı olan; görünüşcə, qiyafəcə keşişə oxşayan. Hamı boynu zəncirli, keşişsifət, uzun çalsaqqal, qarapaltar kişinin ağzından çı
is. məh. 1. Dərinin üzərində əmələ gələn ərp. Əli keşkə atıb. 2. Quru meyvənin üstündə şəkərdən əmələ gələn ağ qat
is. məh. 1. Əkin yerinə çəkilən kiçik su arxı. Dar bir su keşkəlinin yanındakı dəyədə atlarını saxladılar
“Keşkələnmək”dən f.is
f. məh. Keşkə atmaq, üstü qabıq tutmaq
sif. məh. Keşkə atmış, keşkəsi olan. Keşkəli əncir qurusu
is. [fars.] Çəkhaçək, çəkişmə, dartışma
is. Yeyilən, xörəyə tökülən xoşiyli göyərti növü. İki dəstə keşniş. Xörəyə keşniş tökmək. Keşniş doğramaq
sif. Hissiz, duyğusuz, süst; cansız kimi. Key adam. Key (z.) olmaq. – Biçarə kişi, qanmağa başın hələ keydir; Axır mənə bir söylə görüm, elm nə şeydir