is. [fars.] klas. Tələ, cələ, tor. Zülfünü əhli-vəfa seydinə dam eyləyəli; Məni ol damə giriftar bilibdir, bilirəm
is. məh. Doşab bişirmək üçün sıxılıb damcı-damcı yığılan üzüm suyu. Bulanıq dərman … Nərimana dam-dam suyunu xatırlatdı
is. Tikili, bina, ev. Allah dəvəyə qanad versəydi, dam-daş uçurardı. (Ata. sözü). Bir neçə müsəlman dam-daş tikdirib bir balaca kənd salıblar
top. Ev və divarlar. Damdandivardan boylanan çantalı uşaqları bəzən adbaad çağırıb içəri salırdı. Mir Cəlal
təql. Təbil kimi şeylərin hasil etdiyi səs
is. 1. Şahmat taxtası üzərində qara və ağ daşlarla (dairəciklərlə) oynanılan oyun; şaşka. Dama oynamaq
bax damcı-damcı. Dama-dama göl olar, dada-dada heç. (Ata. sözü). Dama-dama göl olar, qəpik-qəpik yığılıb ağca manat əmələ gələr
1. sif. Üzərində damalar, yaxud dama şəklində cızıqlar olan. Damadama parça. Dama-dama dəftər. 2. bax dama 1-ci mənada
is. Xırda dama, kiçik kvadrat
sif. Kiçik damaları olan
is. [fars.] Qızın əri, kürəkən, giyov. Çünki Fərəc xan Bağır xanın əmisi oğlu və damadıdır, heç bir əmrdə onun rəyinə müxalifət etməz
is. Kürəkənlik, giyovluq
is. 1. Ağız boşluğunun üst tərəfi. □ Damaq səsi dilç. – tələffüz edərkən dilin damağa toxunması nəticəsində çıxan səs
is. [ər. dimaq – beyin] dan. Kef, əhval, həvəs. Damağı yoxdur. ◊ Damağı çağ – bax damağı kök. Əhmədin kefi saz, damağı çağdır
sif. dilç. Damaq arxasında tələffüz edilən. Damaqarxası səs
“Damaqlanmaq”dan f.is
f. Kef çəkmək, keflənmək, nəşələnmək. İrandan gedənlər və İrana gedənlər damaqlanmaq üçün bu restoranda bir yerə yığılmışdı
sif. Zarafatçı, məzəli, əhvallı, kefcil, həmişə şən, xoştəbiət, xoşsöhbət, xoşəhval. Bizə tərəf gələn bir faytonda bir damaqlı oğlan, yanında başına m
is. Damaqlı olma, kefcillik, xoştəbiətlilik, əhvallılıq
sif. dilç. Damaq ortasında tələffüz edilən. Damaqortası samit
sif. dilç. Damaq önündə tələffüz edilən. Damaqönü səs
sif. dan. Kefi pozuq, nəşəsiz, küskün
is. dan. Damağı olmama, kefsizlik, bikeflik, küskünlük
“Damalamaq”dan f.is
f. Parça və s.-nin üstünə dama şəklində naxışlar vurmaq; dama-dama etmək. Kəlağayını damalamaq. Baş şalını damalamaq
“Damalanmaq”dan f.is
məch. Üzərinə damalar şəklində naxış vurulmaq; dama-dama edilmək
sif. Üzərində damalar olan, üzərinə dama şəkli çəkilmiş; dama-dama. Damalı dəftər. – Bir döyüş meydanıdır üstü damalı taxta
is. 1. Canlıların bədənində: içərisində qan və ya limfanın dövr etdiyi boruşəkilli orqan. Qan damarları
sif. Damarlar, zolaqlar şəklində olan. Göy üzü damar-damar; Ay baxar xumar-xumar; Ürək ki var, şüşədir; Sındırarsan, kim yamar? (Bayatı)
sif. anat. Damarın altında olan. Damaraltı ət
sif. Damara oxşayan, damar şəklində olan, damar kimi
is. Damara oxşama, damara oxşayan şeyin hal və görünüşü
is. Kiçik damar, incə damar, nazik damar. Alnın damarcıqları. – Hər bir yarpağın şah damarı olur və bu damardan xırda damarcıqlar ayrılır
sif. Çoxlu damarcıqları olan
sif. dan. İradəsiz, zəif iradəli, səbatsız, tez aldanan, tez yoldan çıxan, tez təsir altına düşən. Damarıboş adam
is. dan. İradəsizlik, səbatsızlıq, tez başdan çıxma, tez təsirə düşmə xasiyyəti. // Qeyrətsizlik, namussuzluq
bax damarıboş
“Damarlamaq”dan f.is
f. Damarından yapışmaq, sıxmaq, boğmaq. Fəssad olub da, milləti daim damarladın; Hər kəs əlindəkin yerə atdı, qamarladın
“Damarlanmaq”dan f.is
f. Damar-damar olmaq, damarlar (zolaqlar) əmələ gəlmək
sif. 1. Çoxlu damarı olan. Damarlı ət. 2. Xəstəlik, arıqlıq, qocalıq və s. nəticəsində dərisinin üstündə damarları görünən
is. dan. 1. Damarlı şeyin halı. 2. məc. Namusluluq, qeyrətlilik. // İradəlilik, möhkəmlik, səbatlılıq
sif. dan. 1. Damarı olmayan. 2. məc. İradəsiz, zəif iradəli, sözünün üstündə durmayan. Damarsız adam
is. dan. 1. İradəsizlik, zəiflik, səbatsızlıq. 2. məc. Namussuzluq, qeyrətsizlik
sif. anat. Damarın üstündə olan; damarı örtən. Damarüstü dəri
sif. Döl verməyə yarayan, döl vermək üçün saxlanılan; döllük, cins. Damazlıq qoyun. Damazlıq buğa. – Azərbaycan atları damazlıq bir cins kimi, Orta və
[holl.] xüs. Alçaq yerləri su basmaqdan qorumaq, sututarlarda isə suyu saxlamaq və s. üçün düzəldilən hidrotexniki qurğu; bənd
sif. məh. Lovğa, mütəkəbbir, özünü bəyənən, ədabaz. Dambat adam