1. Gediş-gəlişdən əmələ gələn ensiz, dar yol.
Evlər, damlar, taxtapuşlar gümüş kimi ağarır; Qar tapdanıb, palçıq olub, dağda cığır qaralır.
İzzət qarı … Qumru ilə bərabər oba altından keçib, yamacda burulan cığıra düşdü.
Elxan həmin cığırı tapıb, sevincək Oqtayı səslədi…
2. məc. Yol, istiqamət, cərəyan. İncəsənətdə yeni cığırlar.
– Tanıtdı körpələrə; Şanlı sabaha gedən; Cığırları, izləri.
□ Cığır açmaq – 1) istiqamət vermək, yol açmaq;
2) yeni istiqamət (cərəyan) yaratmaq.
3. məc. İz, xətt. Qız cavan idi.
Qara saçlarına ağ cığır, girdə, tər sifətinə qırış düşməmişdi.
[Məmmədin] səliqə ilə yana daradığı sıx, qara saçlarında ağ tüklər dolaşıq cığırlar açmış, gicgahları tamam çallaşmışdı.
◊ Cığırdan (cığırından) çıxmaq – bax cızığından çıxmaq (“cızıq”da).
