1. Qızdırılmış dəmirlə damğa vurmaq. Qoyunları dağlamaq. Atı dağlamaq. – Adamı ürəkdən, heyvanı budundan dağlarlar. ( Ata. sözü ).
2. məc. Yandırmaq.
…Şaxta qızmar bir dəmir kimi onu dağlayır.
3. məc. Adətən “ürəyini”, “sinəsini”, “qəlbini” sözləri ilə – çox bərk təsir etmək, yandırmaq, yaralamaq, dərd və kədər vermək.
Qılınc çəkib mərd meydana varanda; Sinələr çal-çarpaz dağlayan mənəm. “”.
Dağlar dağladı məni; Görən ağladı məni; Zəncir, buxov tab etməz; Zülfün bağladı məni. ().
[Heydər bəy:] Sona xanım, ürəyimi dağlama, çünki tablaşa bilmərəm, atı min, gedək!
Ey qoca bir qövmə ağlarkən gülən: Naləsilə xalqı dağlarkən gülən.