KƏLLƏGÖZ

sif.
1. Nağıllarda: gözü kəlləsində olan (canlı); təpəgöz.
Qəhrəman altıayaq, kəlləgöz atını sürüb, İbrahimi də aldı tərkinə. (Nağıl).

2. məc. Hirsli, tez qızışan, qəzəbli.
[Şiraslan:] Bir az belə, bir təhər adamdır, kəlləgözdür… M.Süleymanov.

KƏLLƏÇARXÇI
KƏLLƏGÖZLÜK

Значение слова в других словарях