1. Mülayim, yüngül, yumşaq. Xəfif yel.
– İndi çöldə xəfif meh əsdiyi üçün hava bayaqkı qədər bürkü deyildi.
Xəfif axşam küləyi əsir, şəhərdə yavaş-yavaş işıqlar alışırdı.
2. Zərif, incə.
Çox çəkmədi ki, qızın yanaqlarında xəfif bir qızartı göründü.
Zaldakıların üzü xəfif bir gülüşlə işıqlandı.
// Zəif, yüngül. Xəfif sazaq. – Dünyanın sevinci də, kədəri də ikidir.
Biri yüngül, keçəri – xəfif dumana bənzər.
[Xosrov] …sahildə əyləşib xəfif şırıltıya qulaq asırdı.
Qonaqlara şərbət, çay təqdim edən qulluqçuların ayaqlarının xəfif tappıltısından başqa, [sarayda] heç bir başqa səs eşidilmirdi.
□ Xəfif eləmək (etmək) – azaltmaq, zəiflətmək.
Basıb pəncərəni, qapını kip-kip; Lampanın odunu eləyib xəfif.