ŞEYTƏNƏT

[ ər. ] klas. Şeytanlıq, iblislik; hiylə, fitnə, fəsad.
[Bu ləkə] Naxçıvan ilə Lənkəran qulluqçularının içinə çox vaxtdan bəri düşən şeytənət ləkəsidir. C.Məmmədquluzadə.
Otellonun poruçiki, Yaqo ki onun ziri-dəstində qulluq edirdi, öz ağasından narazı idi.
Narazılığına ümdə səbəb onun zatında olan … şeytənət, büxl və həsəd idi. F.Köçərli.

ŞEYTANŞAPALAĞI
ŞEZLONQ

Значение слова в других словарях