КӀВЕНКӀ

(-ве, -ве, -ер) 1. müxt. mən.: uc; рапунин кӀвенкӀ iynənin ucu; тупӀун кӀвенкӀ barmağın ucu; 2. dan. başçı, birinci; baş; 3. məc. əvvəl, başlanğıc; bir şeyin müqəddiməsi, giriş hissəsi; * кӀвенкӀ авун ucunu yonmaq, sivriləşdirmək, ucunu nazikləşdirmək; кӀвенкӀ атӀун qabağını kəsmək, getməyə qoymamaq, dayandırmaq; кӀвенкӀвел экъечӀун qabağına çıxmaq, qarşılamaq; тӀишин (нерин) кӀвенкӀвел burnunun ucunda, lap yaxında; мецин кӀвенкӀвел dilinin ucunda; мецел кӀвенкӀ алай bax мез.