араб, сущ.; - ди, -да; -ар, -ри, -ра 1) мана, са куь (затӀуни, гафуни, лишанди) ятӀани вуч къалурзаватӀа, гьам. Советрин девирда ам темайрин, манадин, метлебдин жигьетдай дегиш хьана, девлетлу хьана... М. М. Гь. Сифте гафунин чкадал, 1948. 2) мурад. На ви метлеб лагь заз ачух, Гъавурда тур, кьей регъуьхбан, Са кӀус инсафвилелди рахух, КӀвалин юкь уьцӀей регъуьхбан. С С. Регъуьхбанни яр. Экскурсиядин кьилин метлеб аялриз тӀебиат чирун, кьилди-кьилди шейэрин ва тӀебии вакъиайрин тӀварар чирун, урус чӀалан словарь гегьеншарун тир. А. А. Умуд. 3) вуч кӀанзаватӀа, гьам; рикӀиз кӀанзавай, тамарзлу затӀ, кар. Ваз лугьудай са гаф ава, Къваз са гъвечӀи, азиз дурна, Захъ дердияр гзаф ава, Твах зи метлеб кьилиз, дурна. Х. Т. Са руша дурнадиз Заз чида чи Куьредин Бязибурун а кар, эдеб: Бегьем тавуртӀа на метлеб, Лугьуда вазер къавумди. С. С. Инсафсуз къавум.