f. 1. Danışarkən bəzi səsləri qeyri-iradi təkrar edərək çətinliklə danışmaq. Qızı elçilər danışdırırlar ki, görsünlər, qız kar deyil, eşidirmi, lal de
“Kəkələnmək”dən f.is. Rüstəm kişinin yaşına layiq olmayan şəkildə xoruzlanıb kəkələnməsi Qoşatxana əvvəlcə pis təsir etsə də, getdikcə mənasız və gülü
f. Xoruzlanmaq. Bizi heç bir vaxt aldada bilməzsiniz, – deyə … polis xəfiyyəsi kəkələndi. M.Hüseyn. …Çar məhkəməsinin məmurları bir vaxt Rüstəmin qara
zərf Kəkələyərək, dili dolaşa-dolaşa, çaşa-çaşa, dili topuq çalaçala. Nə kəkələyə-kəkələyə danışırsan? – Laçının əmisi kəkələyə-kəkələyə deyirdi
is. Kəkə adamın halı; kəkovluq. Kəkəliyindən utanmaq
“Kəkəmək”dən f.is
bax kəkələmək
is. [fars.] 1. Bəzi quşların başında topa şəklində tük. Fərənin kəkili. Göyərçin kəkili. // At və bəzi başqa heyvanların qulaqları arasından sallanan
sif. dan. Başında kəkili olan; kəkilli. Kəkilbaş oğlan
is. və sif. [fars.] Kəkil qoymağı, kəkil saxlamağı sevən adam. Kəkilbaz oğlan. – [Əhməd:] Nədən ötrü məni axtarırsan, ay hiyləbaz, kəndirbaz, oyunbaz,
is. Balaca kəkil, kiçik kəkil
is. məh. Şanapipik
sif. 1. Kəkili olan. Kəkilli fərə. – Kəkilli durnalar hey qatar-qatar; Qaqqıldaşıb keçir, açılmış bahar
zool. bax çəkçəki. Biçənəklərdə kəkkildəklər qaqqıldaşır
is. Kəkliyin çıxardığı səs. Kəkliyin kəkkiltisi eşidilirdi
bax kəkil. Bəy … [atın] kəkliyini sığalladı. M.Hüseyn
is. Toyuq cinsindən əlvan tüklü çöl quşu. Çil kəklik. Ağ kəklik. – Çoban oxur, çalır, dağlar səslənir; Nə anladır o kəkliklər turaca? A
is. bot. Qırmızı, bənövşəyi rəngli xırda çiçəkləri olan, gövdəsi yerlə sürünən çoxillik bitki. Kəklikotunun al çiçəyinin, demi yarpızının ətrini gövşə
bax kəklikotu. Kəkotuların iyi hər tərəfə yayılırdı. Ə.Vəliyev. Bir kəkotu, bir də ağ boymadərən; Olsa, bircə gündə dirilərəm mən
is. dan. Kəkələyən adam; kəkə. Kəkov adam. Kəkov uşaq
“Kəkovlamaq”dan f.is
dan. bax kəkələmək. Uşaq kəkovlayır
dan. bax kəkəlik
is. bot. Əsasən dəvələrin yediyi yabanı acı ot bitkisi
is. 1. İş heyvanı kimi istifadə edilən camışın erkəyi. Kəl arabası. – Var bu kənddə yenə elə yoxsullar; Nə cütü var, nə kotanı, nə kəli
is. Müxtəlif rəngli, haşiyəli, nazik qadın ipək baş örtüyü. Ağ kəlağayı. Kəlağayı örtmək. – Kəlağayı əlvan, qəsəbə qıyğac; Altından cunası, hayıf ki,
is. Kəlağayı toxumaqla məşğul olan adam, usta
is. Kəlağayı toxuma sənəti
sif. Başına kəlağayı örtmüş, başında kəlağayı olan. Kəlağayılı qız. Kəlağayılı qadın. – Elin kəlağayılı gözəl gəlini
is. [ər.] Söz. Söz kəlam bişirər ağız kürrədə; Dəyər öz başına – dəyənək olsa… M.Araz. // Hikmətamiz, nəsihətamiz söz (ifadə)
is. [ər. kəlbəteyn – ikidişli it] Mıx və s. dartıb çıxarmaq, bir şeyi tutmaq, məftil kəsmək və s. üçün ikiağızlı maşaşəkilli metal alət
is. Camış balası. Kəlçəni əmizdirmək. – Telli inək və camışı sağıb qurtardı. Kəlçə və dananı çəkib bağladı
is. 1. Cins artırmaq üçün saxlanılan axtalanmamış, burulmamış, cinslik kəl. 2. məc. vulq. Oynaş, aşna (kişi haqqında)
sif. 1. Üstü hamar olmayan, nahamar; girintili-çıxıntılı (səth haqqında). Kələ-kötür divar. Kələ-kötür daş
“Kələkötürləşdirmək” dən f.is
f. 1. Kələkötür etmək. 2. məc. Qabalaşdırmaq, kobudlaşdırmaq
“Kələkötürləşmək” dən f.is
f. 1. Kələ-kötür olmaq. 2. məc. Qabalaşmaq, kobudlaşmaq
is. Kələ-kötür şeyin hal və vəziyyəti. Yolun kələ-kötürlüyü. Xəttin kələ-kötürlüyü
bax kəpənək. [Həsən Səbbah:] Bax, doğdu günəş, güldü çiçəklər; Seyr et, nə gözəl şən kələbəklər! H.Cavid
is. məh. Balaca kələ
is. 1. Yumru şəkildə sarınmış sap, iplik, məftil və s.; yumaq. Yumşaq sap kələfi. İp kələfi. Kələf sarımaq
is. 1. İp, sap dolamaq və ya dolanmış ipi sarğıdan açmaq üçün alət; sarğac, fırlanqıc. İtirmişəm kələfçənin başını; Tapanmıram üzüyümün qaşını… Şəhriy
“Kələfləmək”dən f.is
f. İri və ya sapı dükçədən açıb pırtlaşmamaq üçün kələfçəyə və ya dizə dolamaq, kələf şəklinə salmaq; yumaqlamaq
“Kələflənmək”dən f.is
məch. Kələfçəyə və ya dizə dolanaraq kələf şəklinə salınmaq; yumaqlanmaq
is. Hiylə, fırıldaq, badalaq, biclik, fənd, aldatma. Kələk ilə gələn külək ilə gedər. (Ata. sözü). [Süleyman:] Öyrən bu kələyi, arvadı tap, tez toy el