KÖNLÜQIRIQ

sif.zərf Könlü bir şeydən sınmış, incimiş; incik, küskün, ürəyi sınmış. Könlüqırıq (könlüsınıq) qız. Könlüsınıq getmək.
– Gəldi qabağə qolu bağlı pişik; Könlüsınıq, sinəsi dağlı pişik. S.Ə.Şirvani.
Molla Əkbər də lal-mat və könlüsınıq evinə qayıtdı. B.Talıblı.

KÖNLÜQARALIQ
KÖNLÜSINIQ

Значение слова в других словарях