1. At və ya başqa minik heyvanının üstünə qalxmaq, oturmaq. At minib cıdıra çıxmaq, tüfəng atmaq.
[Kiçikbəyim] üçün təbii bir ehtiyac kimi idi.
O yanaşdı dəvəyə; Ancaq minə bilmədi.
// Bir yerə getmək üçün nəqliyyat vasitələrindən birinə oturmaq. Təyyarəyə minmək.
2. Oturmaq, əyləşmək.
Tapdıq atasını görən kimi anasının belindən düşüb atasının qucağına mindi.
Əziz artıq pul sərf edib özgə maşınına xəlvət minməyi sevməzdi.
3. Bir sıra isimlərdən sonra gətirilərək mürəkkəb feil və müxtəlif ifadələr düzəldilir; məs.: dalına minmək, qiymətə minmək və s.