MÜNKİR
\[ər.\] прил. 1. куьгьн. инкар ийизвай, хиве такьазвай, кьабул тийизвай; Аллагь инкар ийизвай, динсуз, кафир; münkir olmaq Аллагь хьунухь инкар авун; 2. минкир (ислам диндалди, гуя кьенвай кас сура жузна-жаваб ийидай кьве малаикдикай сад; муькуьди инкир, некир).