MÜNKİR

sif. [ ər. ]
1. köhn. Danan, inkar edən, etiraf etməyən, qəbul etməyən; Allahı inkar edən, dinsiz, kafir.
[Divanbəyi:] Mən belə münkir adam görməmişəm. M.F.Axundzadə.

□ Münkir olmaq – Allahın varlığını inkar etmək, Allahı danmaq. Kərəmin ömrünü sən verdin zaya; Münkir oldun, üz tutmadın xudaya. “Əsli və Kərəm”.
2. İslam dininə görə guya ölüləri qəbirdə sorğu-suala tutan iki mələkdən biri (digəri: nəkir).
MÜNHƏSİR
MÜNSİF

Значение слова в других словарях