NAİB
[ər.] сущ. ист. наиб (1. векил, жанишин; padşahın naibi пачагьдин наиб; 2. гьаким, начальник, чӀехиди; 3. куьмекчи, гъилибан).
is. [ər.] tar. 1. Böyük bir şəxsin yerini dolandıran şəxs; vəkil, canişin. Padşahın naibi. 2. Yerli inzibati idarə rəisi, kənd icması başçısı
Tam oxu »сущ. истор. наиб: 1. уполномоченный, осуществляющий военно-административную власть на определённой территории 2
Tam oxu »1. NAİB (tar.) Naib onun kim olduğunu və nə üçün gəldiyi barəsində sual verməyə başladı (M.S.Ordubadi); KATİB Qapı birdən açılır; Katib girir içəri; G
Tam oxu »ə. 1) hökmdarı əvəz edən; hökmdarın nümayəndəsi; 2) katib; 3) qazının vəkili; 4) müavin
Tam oxu »Ərəbcədir, “müavin”, “canişin” deməkdir. Qadın adı olduqda Naibə kimi işlədilir. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti)
Tam oxu »müəyyən səbəblərdən həccə gedə bilməyən mal varlığı yerində olan müsəlmanın yerinə Məkkəyə göndərilən şəxsdir
Tam oxu »