КӀАН

(-и, -е, -ер) 1. müxt. mən.: dib; гьуьлуьн кӀан dənizin dibi; япун кӀан qulağın dibi; лампади вичин кӀаниз экв гудач. Ata. sözü çıraq öz dibinə işıq salmaz; 2. dib, ətək; дагъдин кӀан dağın dibi; 3. müxt. mən.: alt; кӀвачин кӀан ayağın altı, pəncə; хъуьчӀуьн кӀан qoltuğun altı; чекмедин кӀан ayaqqabı altı (altlığı); * агъа кӀан minimum, ən az miqdar, ən kiçik miqdar; кӀаняй акъатун a) uçulmaq, dağılmaq, alt-üst olmaq, xaraba halına gəlmək; b) bərbad hala gəlmək, pozulmaq, dağılmaq (təsərrüfat haqqında); c) var-yoxdan çıxmaq, iflas etmək, müflisləşmək; кӀаняй акъудун a) uçurmaq, dağıtmaq, alt-üst etmək, xaraba qoymaq; b) bərbad hala salmaq, dağılmasına səbəb olmaq; c) iflasa uğratmaq, müflisləşdirmək; вахчагдин кӀан miyança; япун кӀан ква хьун bax яб.