ПОТОЛОК

ж (мн. потолки) 1. tavan; 2. av. maksimum hündürlük (uçucu aparatın qalxa biləcəyi ən yüksək səviyyə); ◊ с потолка взять havadan almaq (ağlına gələni demək və s.); плевать в потолок boş-boş gəzmək, veyllənmək.

ПОТОЛКОВАТЬ
ПОТОЛОЧИНА

Значение слова в других словарях