AYIB
\[ər. eyb\] сущ. айиб (1. регъуь хьуниз себеб жедай гьал; ар, беябурчивал; ayıb iş айиб кар; 2. рехне, синих, кимивал, нукьсан); aybı açılmaq айибар ахъа хьун, нукьсанар винел акъатун, беябур хьун; aybı çölə düşmək айибар (нукьсанар, сирер) жемятдиз чир хьун, русвагь хьун; aybı gəlmək кил. aybına gəlmək; aybı örtülmək айибар кӀев хьун, нукьсанрин кьилел пад кӀев хьун; aybına gəlmək вичиз нукьсан ва синих яз гьисабун, регъуь хьун, хажалат чӀугун; aybına kor olmaq вичин айибар, нукьсанар гъавурда акьуна пашман хьун, регъуь хьун, хажалат чӀугун; aybını açmaq айибар ачухун, нукьсан ва синихар винел акъудун, беябурун; aybını örtmək айибар кӀевун, нукьсан ва синихар кӀевун, чуьнуьхун; aybını üzünə vurmaq айибар чиниз ягъун, квай нукьсанар, синихар чинал лагьана регъуь авун; ayıb saymaq айиб гьисабун, нукьсан яз гьисабун; ayıb tutmaq айибар кьун, квай нукьсанар, синихар къалурун.
