1. Kələkötür, girintili-çıxıntılı, çala-çuxur, hamar olmayan. Nahamar yer. Nahamar taxta.
– Sərbəndin nahamar olması [ustanı] ayağının da birini qaldırıb havada fırlamağa məcbur etdi.
Nahamar yolda maşın atılıb-düşəndə az qala [Firəngizin] beyni tərpənirdi.
2. məc. Kobud, qaba, yöndəmsiz, biçimsiz. Nahamar adam.
– İbrahim başını qaldırıb baxanda gördü, bu bir nahamar ifritədir ki, alt dodağı yer süpürür, üst dodağı göy süpürür. ().
