is. [ər.] 1. Həyatda ən yüksək məmnunluq hissi; bir şəxsin hər hansı bir şeydən duyduğu dərin məmnunluq və sevinc hissi; xoşbəxtlik
sif. Xoşbəxt, bəxtiyar, məsud, uğurlu. Səadətli günlər. Səadətli gələcək. – Hər quşun olmaz səadətli hümatək kölgəsi
sif. Bəxtsiz, bədbəxt, uğursuz. Sözün şənində şöhrət var, bu məna qəflətən solmaz; Çiçəksiz, sözsüz, insansız, səadətsiz bahar olmaz! S
is. Bəxtsizlik, bədbəxtlik, uğursuzluq
is. [ər.] şair. Səhər əsən xəfif yel; meh. Səba, əhvalımı bir-bir; Varıb ol yarə ərz eylə. M.V.Vidadi
is. [ər.] Axıra qədər sözünün üstündə durma, iqrarında möhkəm olma; dəyanət, sabitlik, davamlılıq, möhkəmlik, mətanət, əzm
zərf Mətanətlə, dözümlə, möhkəmliklə, səbat göstərərək
sif. Sözünün üstündə duran, iqrarında möhkəm olan; dəyanətli, mətanətli, möhkəm, əzmli. Səbatlı tələbə
sif. Sözünün, qərarının üstündə durmayan, sabit olmayan, möhkəm olmayan, mətanət göstərməyən; mütərəddid, dəyanətsiz
is. Sözünün, qərarının üstündə durmama; dəyanətsizlik, qərarsızlıq
is. [ər.] 1. Bir şeyin, hadisənin baş verməsini şərtləndirən başqa hadisə, şərait. Nöqsanların səbəbi
is. [ər. səbəb və fars. …kar] Bir şeyə səbəb olan, bais olan adam; təqsirkar. [Şəhrəbanu xanım:] Bəli, dəxi necə edək, Allah səbəbkara bəla versin! M
is. Səbəbkar olma, bais olma; təqsirlilik
sif. Müəyyən səbəbi olan, üzürlü
sif. və zərf Heç bir səbəb olmadan, heç bir əsas olmadan, nahaq yerə. Səbəbsiz işdən qalmaq. Səbəbsiz gülmək
is. İçinə meyvə, göyərti və s. yığmaq üçün qarğıdan, qamışdan və s.-dən hörülən uzunsov zənbil. Bir səbət üzüm
zərf Səbətlərlə, səbətlər dolusu. Səbət-səbət üzüm. Səbət-səbət gilas. – Edqar … səbət-səbət meyvə daşıyan … ərəbləri qonağından gizlədə bilməmişdi
is. Balaca səbət
is. Səbətdə gəzdirib şey satan adam
is. Peşəkar səbət toxuyan
is. [ər.] 1. Məğlub edilmiş tərəfdən əsir tutulub satılan adam. 2. Həddi-büluğa çatmamış oğlan; gənc, uşaq
is. [ər.] 1. Xoşagəlməz, acı, haqsızlıq kimi üzücü hallar qarşısında səsini çıxarmadan onların keçib-getməsinə dözmə, təhəmmül etmə
is. Asqırma, asqırtı, asqırıq. ◊ Səbir gətirmək – asqırmaq. Tək səbir, cüt səbir – xalq arasında: guya bir dəfə asqırma nəhslik, uğursuzluq; cüt asqır
bax səbir-qərar. Səbir-aramı qalmamaq. [Əbülhəsənbəy:] Səbrim-aramım yox idi, çünki yoldaşları böyük təhlükə gözləyirdi
is. Səbir, təmkin, hövsələ, təhəmmül. Ey sevdiyim, səndən cüda düşəli; Nə səbrü qərarım, nə taqətim var
sif. Səbri olan, səbir edən, təlaş və məyusluq və ya hövsələsizlik göstərməyib mətanətlə dözən, dözümlü
1. sif. Səbri olmayan, hövsələsiz, dözümsüz, tələsən. Səbirsiz adam. 2. bax səbirsizliklə (“səbirsizlik”də)
“Səbirsizlənmək”dən f.is
f. Özünü saxlaya bilməyib haldan çıxmaq, səbirsizlik göstərmək, səbirsiz olmaq, hövsələdən çıxmaq. Gündə bir dəfə qəzet idarəsinə baş çəkən Müsyö Qame
is. 1. Səbri olmama, səbir edə bilməmə, bir yerdə aram tapa bilməmə, hövsələsizlik, qərarsızlıq. Oğul, səbirsizlik adama həmişə ziyan verər
is. [ər.] : səbt etmək – qeyd etmək, yazmaq. Od tutar kağızlar, alışar qələm; Səbt etsələr hər tumara dərdimi
sif. [ər.] Səhərə aid olan, sübhə mənsub olan
is. [fars.] 1. Əla kişmiş növü. Süfrədə tut qurusu, miyanpur, innab, ləbləbi, kişmiş, səbzə, alma, portağal da olardı
sif. Tərkibində səbzi (göyərti) olan; göyərtili. Səbzəli qovurma
[fars. səbzə və ər. …at] Müxtəlif göyərtilər (səbzilər), göy-göyərti. [Koroğlu] ətrafa göz gəzdirib baxdı ki, yanında bir səbzəvat dükanı var
is. Səbzi (göyərti) yetişdirib satan adam; göyərtiçi
is. Səbzi (göyərti) əkib satmaqla məşğul olma; göyərtiçilik. Səbzəvatçılıq etmək
is. 1. Göyərti. Yeməklər yenə də düyü, ət, toyuq, yumurta və səbzilərdən bişirilmiş Təbriz xörəkləri idi
is. Göyərti ilə ətdən bişirilən qovurma. Plovu səbziqovurma ilə yemək. – Usta qatıq kasasını … səbziqovurmanın üstünə töküb ağız ləzzəti ilə yedi
sif. Xuruşu səbziqovurma olan. Səbziqovurmalı plov
sif. Səbziqovurma bişirməyə yarar. Səbziqovurmalıq ət. Səbziqovurmalıq göyərti
[fars. səbzi və ər. …iyyat] bax səbzəvat. Yolun bir tərəfində müsəlmanlar səbziyyat əkirdilər. Ə.Haqverdiyev
is. [ər.] din. Mömin müsəlmanların namaz qılanda istifadə etdikləri kiçik xalça və ya parçadan tikilmiş döşənək; canamaz
is. [ər.] din. Namazda alını möhürə söykəyib, Quranın bəzi ayələrini oxuyarkən alnını ona söykəyib dua oxuma
is. [ər.] 1. Hər hansı bir şeyin və ya hadisənin başqalarından fərqləndirən xüsusiyyəti; xarakter. Hadisənin səciyyəsi
“Səciyyələndirmək” dən f.is
f. Bir şeyin səciyyəvi xüsusiyyətlərini vermək, göstərmək. // Bir şəxsin və ya şeyin fərqləndirici xüsusiyyətini təşkil etmək
“Səciyyələnmək”dən f.is