1. sif. Aşağıdan yuxarıya doğru şaquli (düz) vəziyyətdə duran. Dik ağac. Dik nərdivan. Dik divar.
2. sif. Çox yüksək, uca, hündür; sarp.
Uzanan dik qayalar, silsilələr; Qara yellər ora dörd yandan əsər.
Girdmanın igid sərkərdəsi meydanda dik bir yerdə görünərdi.
O kimdir; Aşır dik təpələri; Keçilməz yamacları?
3. zərf Aşağıdan yuxarıya; dikinə, əmudi. Dik çıxmaq. Ağacı dik qoy.
□ Dik atılmaq (qalxmaq, durmaq) – qorxu və ya başqa bir səbəb üzündən hövlnak ayağa qalxmaq, yerindən sıçramaq.
Atlar dik atılıb cilovu qırdı; Qoyunlar, quzular çöldə hürküşdü.
Dik durmaq – belini əymədən düz durmaq.
4. İs. mənasında. Təpə, hündür yer, yoxuşluq, təpəlik. Dikə çıxmaq. Dikdən enmək.
– Osman gözətçidir o yankı dikdə; Seyr edir baş-ayaq Nemsə düzünü.
Şofer maşını ehtiyatla kol-kosla, çuxurlar və diklərlə yavaş-yavaş sürməyə başladı.
5. sif. Düz, tam.
Dik günorta Rüstəm gəlib, Mələk xanımı götürüb apardı padşahın yanına. ().
◊ Dik baxmaq – 1) gözlərini birinin gözlərinə dikərək diqqətlə baxmaq, gərgin bir baxışla baxmaq;
2) qürurla, cəsarətlə baxmaq.
Gözünün içinə, yaxud gözünə dik baxa bilməmək – birinin yanında qüsuru, günahı olmaq, xəcalətli olmaq, xəcalət çəkmək.
Gözünün içinə, yaxud üzünə dik baxmaq məc. – birinin yanında heç bir qüsuru, günahı, utanılacaq işi olmadığına görə özünü onun yanında tam sərbəst hiss etmək;
