1. sif. Uğursuz, məşum, ağır, tərs gətirən. Nəhs ay. Nəhs ayaq.
– Elə ki, nəhs günlərə keçdim və istədim bu bəndi də oxuyam, qırmızısaqqal rəfiqim məni bu yerdə dayandırdı.
[Vaqif Əliməmmədə:] Novruz səhəri güldanım düşüb sındı. Bu, nəhs bir şey deyilmi?
Ataş Mürsəli kəndə göndərmək fikrinə düşən günlərdə Qarabağın nəhs ilinin uğursuz ayı idi.
□ Nəhs demək (gətirmək) – bəd danışmaq, ağzını bədə açmaq.
Aşıq sözün nəhs dedi; Gəl dilimi kəs, dedi; Mən dedim, bir busə ver; O məndən can istədi. ().
[Paşa:] Sən niyə nəhs gətirdin, arvad?
2. is. Tərs, gəc, inad. Nəhs adam.