Yaxasına hərdən-hərdən; İnci sədəf düzən gözəl!
İmi çəhrayı atlaz örtüyü açıb, başdan-başa sədəfə tutulmuş tarını ehtiyatla çıxartdı.
// Sədəfdən qayrılmış, sədəflə bəzədilmiş. Sədəf düymə. Sədəf qaval. – Səba xanım öz etidalını itirmədi.
Kamançanı götürüb başındakı sədəf qübbəni çıxardı, onun içərisindən kiçik bir məktub çıxarıb Atabəyə uzatdı.
Tarçı, köklə sarı simi; Bir şey çal ellər eşqinə! Durma, köklə sədəf tarı.
// məc. Öz parlaqlığı, zərifliyi, rənginin saflığı ilə sədəfi xatırladan (bəzən obrazlı təşbehlərdə işləyir).
Bir şirin göftarlı, bir şəkər sözlü; Ağzı sədəf, dişi dürdanədəndir.
Sədəf dəhanından çıxan sözlərin; Hər biri bir qeybixəzanədəndir.
Gülzarın süzgün baxışı, yanaqlarının atlaz şəfəqi, gülümsədiyi zaman görünən ağ sədəf dişləri indi də Rüstəmin bu gün səhər gördüyü kimi qarşısında idi.
□ Sədəf kimi – ağ, parlaq.
Onun sədəf kimi ağ dişləri parıldayır, iki ala gözləri dərin bir səmimiyyətlə alışıb yanırdı.
…Güləndə dodaqlarının arasından sədəf kimi saf dişləri ağarırdı.
Sədəf saçmaq (səpmək) – nur saçmaq, işıqlandırmaq, parıldatmaq.
Gündüz yağan qar toxtamış, Ay aləmə sədəf saçırdı.
