İctimai hüquq

İctimai hüquq — hüquqi şəxslərlə hökumət arasında, dövlət[1] daxilində müxtəlif institutlar arasında, hökumətin müxtəlif qolları arasında,[2] habelə cəmiyyətə birbaşa aidiyyəti olan şəxslər arasında münasibətləri tənzimləyən hüquq hissəsidir. İctimai hüquq konstitusiya hüququndan, inzibati hüquqdan, vergi hüququndan və cinayət hüququndan,[1] eləcə də bütün prosessual hüquqdan ibarətdir. Fərdlər arasında münasibətlərə aid qanunlar xüsusi hüquqa aiddir.

İctimai hüququn idarə etdiyi münasibətlər asimmetrikdir və qeyri-bərabərdir. Dövlət orqanları (mərkəzi və ya yerli) şəxslərin hüquqları ilə bağlı qərarlar qəbul edə bilər. Bununla belə, qanunun aliliyi doktrinasının nəticəsi olaraq, hakimiyyət orqanları yalnız qanun çərçivəsində hərəkət edə bilər. Hökumət qanuna tabe olmalıdır. Məsələn, inzibati orqanın qərarından narazı qalan vətəndaş məhkəməyə müraciət edə bilər.

İctimai hüquq və xüsusi hüquq arasındakı fərq Roma hüquqşünası Ulpianın ( təxminən 170 – 228) ilk dəfə qeyd etdiyi Roma hüququna gedib çıxır.[3] Daha sonra həm mülki hüquq ənənəsinə sadiq qalan ölkələrin, həm də ümumi hüquq ənənəsinə sadiq qalan ölkələrin hüquq sistemlərini görmək olar.

İctimai hüquq və xüsusi hüquq arasındakı sərhəd həmişə aydın olmur. Bütövlükdə hüququ səliqəli şəkildə “dövlət üçün qanun” və “hamı üçün qanun”a bölmək olmaz. Beləliklə, ictimai və özəl hüquq arasındakı fərq faktiki deyil, daha çox funksional xarakter daşıyır və qanunları fəaliyyətlərin, iştirakçıların və iştirak edən prinsiplərin ən yaxşı uyğunlaşdığı sahəyə görə təsnif edir.[2] Bu , ictimai hüququn əsasları üçün nəzəri anlayış yaratmaq cəhdlərinə səbəb olmuşdur.

Dövlət və özəl hüquq arasında bölgü[redaktə | mənbəni redaktə et]

İctimai hüquq və xüsusi hüquq arasında bölünmə hüququn, xüsusən də hüquq normasının məzmunu ilə bağlı öyrənilməsi zərurətindən irəli gəlir. Bu təsnifatın və ya hüquqi mövzunun tələbidir.[4] İctimai hüquq və özəl hüquq arasındakı bölgü həm də hüquq fakültələrinin və bakalavr və magistr proqramlarının təşkili üçün oxudur.

Dövlət və özəl hüququn bölünməsi üçün meyarlar[redaktə | mənbəni redaktə et]

Dövlət və özəl hüquq arasındakı bölünməni təhlil etmək və xarakterizə etmək üçün sözügedən hüquqi münasibəti başa düşmək üçün bir sıra obyektiv meyarların yaradılması vacibdir. Aşağıdakı meyarlar fərqlənir:

  • Hüquq münasibətinin məzmununa gəldikdə: bu meyar üçün hüquqi münasibətdə hansının üstünlük təşkil etdiyini yoxlamaq vacibdir. Ümumiyyətlə, qorunan maraq özəl sektora aiddirsə, sahə xüsusi hüquqa, ictimai maraqdırsa, ictimai hüquq sahəsinə aid olacaq;
  • Hüquq münasibətlərinin növü ilə bağlı: subyektlər arasında koordinasiya əlaqəsi olduqda, yəni tərəflər bərabərlik vəziyyətində olduqda o, xüsusi hüququn hüquq münasibəti sayılacaqdır. Əks halda, əgər bu, tərəflərdən birinin digərini öz iradəsinə tabe edə biləcəyi məcburiyyət münasibətidirsə, o, ictimai hüquqa aid olar;
  • Hüquq münasibətinin formasına gəldikdə: ümumiyyətlə, imperativ xarakter daşıyan norma və hamı üçün məcburi olan norma ictimai hüquq sahəsinə aid edilməlidir. Əksinə, fərdlərin iradə və mənafelərinin muxtariyyəti üstünlük təşkil edərsə, o, xüsusi hüququn sahəsi olacaqdır.

İctimai hüquq sahələri[redaktə | mənbəni redaktə et]

Konstitusiya hüququ[redaktə | mənbəni redaktə et]

Müasir dövlətlərdə konstitusiya hüququ dövlətin əsaslarını müəyyən edir. Hər şeydən əvvəl o, dövlətin fəaliyyətində qanunun aliliyini formalaşdırır. İkincisi, hökumətin formasını - onun müxtəlif qollarının necə işlədiyini, onların necə seçildiyini və ya təyin edildiyini, onlar arasında səlahiyyət və vəzifələrin bölünməsini müəyyən edir. Ənənəvi olaraq hökumətin əsas elementləri icra, qanunverici və məhkəmədir. Üçüncüsü, hər bir insan üçün qorunmalı olan əsas insan hüquqlarının nədən ibarət olduğunu və vətəndaşların daha hansı vətəndaş və siyasi hüquqlara malik olduğunu təsvir edərkən, hər hansı bir hökumətin etməli olduğu və etməməli olduğu əsas sərhədləri müəyyən edir. Əksər yurisdiksiyalarda konstitusiya hüququ yazılı sənəddə, Konstitusiyada, bəzən düzəlişlər və ya digər konstitusiya qanunları ilə birlikdə təsbit edilir. Bəzi ölkələrdə isə tarixi və siyasi səbəblərə görə belə yüksək möhkəm yazılı sənəd mövcud deyil – Birləşmiş Krallığın Konstitusiyası yazılmamış bir sənəddir.

İnzibati hüquq[redaktə | mənbəni redaktə et]

İnzibati hüquq dedikdə, bürokratik idarəetmə prosedurlarını tənzimləyən və inzibati orqanların səlahiyyətlərini müəyyən edən hüquq normaları nəzərdə tutulur. Bu qanunlar məhkəmə və ya qanunverici orqanlar deyil (əgər onlar həmin yurisdiksiyada fərqlidirlərsə) hökumətin icra hakimiyyəti tərəfindən həyata keçirilir. Bu hüquq orqanı beynəlxalq ticarət, istehsal, çirklənmə, vergitutma və s. tənzimləyir. Bu, bəzən mülki hüququn alt kateqoriyası kimi, bəzən isə tənzimləmə və ictimai institutlarla əlaqəli olduğu üçün ictimai hüquq kimi qəbul edilir.

Cinayət hüququ[redaktə | mənbəni redaktə et]

Vergi qanunvericiliyi[redaktə | mənbəni redaktə et]

Vergi hüququ ilk dəfə 17-ci əsrdə ortaya çıxmağa başlayan yeni suverenlik nəzəriyyələrinin nəticəsi olaraq ictimai hüquq sahəsinə çevrildi. Bu vaxta qədər vergilər qanuna əsasən, özəl donor - vergi ödəyicisi tərəfindən dövlətə verilən hədiyyə hesab olunurdu.[5] O, indi ictimai hüquq sahəsi hesab olunur, çünki o, şəxslərlə dövlət arasında münasibətlərə aiddir.

İstinadlar[redaktə | mənbəni redaktə et]

  1. ↑ 1 2 Elizabeth A. Martin. Oxford Dictionary of Law (7th). Oxford: Oxford University Press. 2003. ISBN 0198607563.
  2. ↑ 1 2 Forcese, Craig; Dodek, Adam; Bryant, Philip; Carver, Peter; Haigh, Richard; Liston, Mary; MacIntosh, Constance. Public Law: Cases, Commentary and Analysis (Third). Toronto, ON: Emond Montgomery Publishing Ltd. 2015. səh. 4. ISBN 978-1-55239-664-3.
  3. ↑ Cherednychenko, Olha. Fundamental Rights, Contract Law, and Protection of the Weaker Party. Utrecht, Netherlands: Utrecht University Institute for Legal Studies. April 18, 2007. səh. 21. hdl:1874/20945.
  4. ↑ Tércio Sampaio Ferraz sustenta que, A tópica jurídica de segundo grau – sistemas de classificações ou critérios organizadores de critérios classificatórios – vale-se de distinções amplas, desenvolvidas historicamente no trato dogmático do direito. São as chamadas grandes dicotomias: direito público e direito privado, direito objetivo e direito subjetivo. FERRAZ JUNIOR, Tércio Sampaio Introdução ao estudo do direito: técnica, decisão, dominação. São Paulo: Atlas, 2003, p. 133.
  5. ↑ Horwitz. səh. 1423-1424

Xarici keçidlər[redaktə | mənbəni redaktə et]