КЪЕН

(-е, -е, -ер) 1. müxt. mən.: iç; кӀвалин къен evin içi; 2. içalat, daxili orqanlar; къенер акъудун içalatını çıxartmaq (kəsilmiş heyvanın); 3. məc. iç, batin; къен пад iç üzü (bir şəxsin hələ heç kəsə məlum olmayan siması); 4. iç, ləpə, özək; квак таран къенез яда. Ata. sözü ağacı qurd içindən yeyər; 5. qarın; къен кӀеви хьун (къен кьун) qarnı işləməmək, qarnı bağlanmaq, qəbiz olmaq; * къен кайиди ciyəri yanmış (qarğış); къен кун içi qan ağlamaq (halını biruzə vermədiyi halda, çox həyəcan və iztirab keçirmək); къен тӀа хьун bax руфун (руфун тӀа хьун); къен фин a) ishal, qarnı işləmə, mədə pozulması, ayaqyoluna düşmə; b) məc. içi getmək, çox arzu etmək, can atmaq, bir şeyin həsrətində olmaq; къене гум тун a) qarnını tüstü ilə doldurmaq, güllə ilə vurmaq; b) içini yemək, dərd çəkmək; içindən qovrulmaq; сивин къен ağız boşluğu.