f. Qarğış etmək, nifrin etmək. Züleyxa da hər gün ağlayır. Fərhadı qarğıyırdı, ki, nə üçün onları bu qədər bəlaya saldı
is. Birisinin haqqında pis arzu, nifrin, bəddua. Gər mənə nifrin edər düşmən, mən ondan qəm yeməm; Kim münafiqdən gələn qarğış dua nisbətlidir
“Qarğışlamaq”dan f.is
f. Qarğış etmək, qarğımaq. Kərimin anası oğlunu bu halda görcək, əhvalatdan xəbərdar olardı ki, Kərimi falaqqaya salmışlar və mollanı qarğışlamağa baş
icb. Qarğımağa, qarğış etməyə məcbur etmək; qarğımasına səbəb olmaq
is. 1. Qoca qadın, qoca arvad. Budur! Dünya görmüş o qarıya bax; Mənalı gözləri intizardadır. S.Vurğun
is. zool. köhn. Sərçədən azca böyük boz rəngli tarla quşu; torağay. Xuyu məlaikə, özü pərinaz; Cilvəsi qarıçqay, cıqqası şahbaz
“Qarıxdırılmaq”dan f.is
məch. Çaşdırılmaq, özünü itirəcək bir hala salınmaq
“Qarıxdırmaq”dan f.is
f. Çaşdırmaq, özünü itirəcək bir hala salmaq. Həsən bəy deyir: – Camaat, nə xəbərdir? Xam uşaqdır, teatr görməyib, o yazıq hürkür, siz də onu lap qarı
“Qarıxmaq”dan f.is
f. Çaşmaq, özünü itirmək. [Ağa Mərdan:] Yoxsa, əlbəttə, mürafiə məclisində qarıxarsan, dilin tutular… M
“Qarılaşmaq”dan f.is
f. Qocalmaq, qoca halına düşmək (qadın haqqında)
f.sif. Qocalmış. Onun qarılaşmış bir nənəsi var
“Qarıldamaq”dan f.is
f. Qarğa kimi səs çıxarmaq, qar-qar etmək. Qarğa qarıldayıb başına qar gətirər, çaqqal ulayıb başına qal gətirər
“Qarıldaşmaq”dan f.is
f. Hamısı birdən qarıldamaq, hərə öz yerindən qar-qar etmək, səs salmaq. Qarğalar qarıldaşıb yem axtarırlar
“Qarıldatmaq”dan f.is
icb. Qarıltı səsi çıxartdırmaq
is. 1. Qocalıq (qadın haqqında). 2. Arvadlıq, zövcəlik
is. Qarğanın çıxardığı səs, qarıldaması. [Qarğa] ağacda adam görüb … elə qarıltı saldı ki, bir-iki dəqiqənin ərzində meşənin qarğalarını yuvasının baş
is. məh. 1. Alaçığın içinə su girməmək üçün, ətrafında qazılan çuxur, arx. Qarım olmasaydı, sel alaçığı basardı
“Qarımaq”dan f.is
f. 1. Qocalmaq, qoca yaşlarına çatmaq (bəzən “qocalıb-qarımaq” şəklində işlənir). …Bu qırx ildə də qarıdıqca onun [Ziba xanımın] qısqanclığı artıbdır
f.sif. 1. Qocalmış. Qarımış arvad. 2. məc. Qocalıb təcrübə qazanmış. Saçısaqqalı ağarmış, müharibələrdə qarımış generallar bunu artıq hiss etmişlər
is. 1. İnsan və heyvan bədəninin qara ciyər, mədə, bağırsaqlar, dalaq və s. orqanlar yerləşən hissəsi
zərf Döş-döşə, lap yanaşı
zərf dan. Bir qarın çörəyə, gündəlik yeməyə. Qarınafətir işləmək. – [Sonqulunu] birinci ağası yağlı dillərlə üç il qarınafətir işlədib pul verməmişdi
is. dan. 1. Bəhanə, üzr, yalandan şıltaq, umacaq. Onun qarınağrısı var, qoy sözünü desin. 2. Əziyyət, əzab
is. Yəhəri və ya qaltağı bərkitmək üçün atın (eşşəyin, qatırın) qarnı altından çəkilib bağlanan qayış
sif. zool. Qarınayaqlılar sinfinə mənsub olan. Yerdə sürünməklə əlaqədar olaraq, tənək ilbizinin qarın tərəfi pəncə şəklində genişlənmiş əzələli ayaqd
cəm, zool. Molyuskların (onurğasız yumşaqbədənli heyvanların) bir sinfi. Yumşaqbədənlilərin bəziləri yastı formada olub, arxalarında qabıq əvəzinə qal
is. Paltar altından qarın üzərinə bağlanan bağ
bax qarışqa. Qarıncaların yuvasında iki cür qarınca olur: qanadlı və qanadsız. H.Zərdabi. Kəpənəklər uçuşur; Qarıncalar qaçışır; Azuqəsin toplayır
is. 1. Kiçik qarın. 2. zool. Cücülərin bədəninin, ayaqlardan geridə olan hissəsi
“Qardaş” sözünün qədimi forması. Həman doxsan altıncı ildə qarındaşı Süleyman ibni-Əbdülməlik xilafətə əyləşdi
is. 1. Qoca nənə; ata, ya ananın anası. Birdən xoruzlar hinlərdə banladı, Qarınənə sübh olduğun anladı
sif. və is. Qarnına qul olan, qarnına həddindən artıq qulluq edən, çoxyeyən; doymaz, yeyimcil. Qarınqulu adam
is. Qarınqulu, yeyimcil, doymaz adamın hal və sifəti, daima yemək ardınca düşmə; yeyimcillik. [Koxa:] Düzü bu yaşa çatmışam, – dedi, – heç qarınqululu
sif. 1. Qarnı böyük, yekəqarın, şişman. Qarınlı adam. Qarınlı at. – Ağayar ucaboylu, sifətcə çox yapışıqlı, yaşı təzəcə qırxı ötmüş qarınlı bir kişi i
is. Açıq əlin baş barmağı ucundan çeçələ barmağın ucuna qədər olan məsafə (ölçü kimi işlənir). □ Bir qarış – çox kiçik
is. dan. Qarışıq, səliqəsiz, tərtibsiz, nizamsız. [Məmmədəli:] Bu ev çox qarış-bulaşdır. N.Vəzirov
zərf 1. Qarışla ölçərək. Qarış-qarış ölçmək. Yeri qarış-qarış bölmək. // Hər dəfəsində bir qarış. Yaşıl otlar gecələr qarış-qarış qalxır
zərf və sif. Bir-birinə qarışmış, qarışıq-dolaşıq. Otaqda şeylər qarışquruş haldadır. Qarış-quruş yuxular görmək
bax qarışdırıcı 2-ci mənada. Onların arasını qarışdıran var
is. və sif. 1. Bir şeyi qarışdırmağa məxsus alət, cihaz. Gilli məhlulu hazırlamaq üçün gil qatından, ya da hidravlik qarışdırıcıdan istifadə edilir
is. Fitnə-fəsad törətmə, ara pozma; fitnəçilik, fəsadçılıq