EYİB

[ər.] айиб (1. регьуь жедай гьал (гьерекат); нукьсан, рехне, кимивал; // eyib etmək айиб авун, айиб гьисабун, айиб кьун, айибун, регъуь авун, нукьсан кьун; eybini açmaq айибар винел акъудун, айибар (нукьсанар) винел акъудна къалурун, беябур авун; 2. регъуь жедай, хажалат чӀугвадай; eyib söz айиб гаф; eyib iş айиб кар); ** eybi yox(dur) айиб авач; зарар авач, фикир чӀугвамир; eybinə gəlmək (вичиз, жуваз) айиб яз гьисабун, регъуь хьун, хажалат чӀугун; eybinə kor olmaq (вичин) айибар, нукьсанар чиз регъуь хьун, хажалат чӀугун; eybini üzünə demək айибар чинал лугьун, садак квай айибар, нукьсанар ачухдаказ вичиз лугьун; eyib də olsa айиб хьайитӀани; eyib etməz (eləməz) кил. eybi yox(dur); eyib olsun! айиб хьу(ра)й! (туьнбуьгь ийидай гаф); eyib yerlər айиб чкаяр, айибар (бедендин эркек-дишивилин лишанар къалурдай кӀевдай чкаяр); nə eybi (var) вуч айиб ава, айиб авач, зарар авач; вуч зарар ава (кьван).