KƏLMƏ

[ər.] сущ. гаф; келима; ибара; kəlmə(si)-kəlməsinə кил. kəlməbəkəlmə; kəlmə(yi)-şəhadət (lailahə illəllah, Məhəmmədün-rəsullüllah) дин. келме-шегьадет (ла-илагье илаллагь, Мугьаммедун расулиллагь); ** kəlmeyi-şəhadətini demək (oxumaq, söyləmək, yada salmaq, dilinə gətirmək) келме-шегьадет лугьун (кӀелун, рикӀел гъун, мецел гъун), кьиникь рикӀел (вилин кӀаник) атун (гъун), рекьиз гьазур хьун; kəlmə kəsmək келима атӀун, гаф атӀун (авун), гафарун, рахун; kəlmə verib kəlmə almaq гаф лагьана гаф къахчун (кил. kəlmə kəsmək).