Dzen

Zen, zen^[1] (yap. 禅; sanskr. ध्यान, dhyana – " dərketmə", çin. 禪chan, kor. 선 yuxu, vyet. thiền thien) Çin və bütün Şərqi Asiya Buddizminin ən mühüm məktəblərindən biridir. Son olaraq 5–6-cı əsrlərdə Çində daosizmin böyük təsiri altında formalaşmışdır. Çin, Vyetnam və Koreyada Mahayana Buddizminin dominant rahiblik formasıdır.

Geniş mənada Zen mistik dərketmə məktəbi ^[2] və ya Buddist mistisizmindən yaranan maarifçilik təlimidir. Dar mənada Zen bəzən Yaponiyada özünəməxsus milli xüsusiyyətə malik və XII əsrin sonlarında Çindən gəlmiş Buddizmin təsirli məktəblərindən biri kimi qəbul edilir. Bundan əlavə, Zen " dhyana " olaraq da adlandırılan Zen məktəblərinin təcrübəsinə istinad edir və Buddist praktikasının ən mühüm hissəsidir.

Zen təlimi Hindistandan Çinə, Bodhidharma tərəfindən gətirildi və Uzaq Şərqdə (Çin, Vyetnam, Koreya, Yaponiya) daha da geniş yayıldı. Çin Çan, Yapon Zen, Vyetnam Thien və Koreya Son ənənələri əsasən müstəqil şəkildə inkişaf etdi və indi vahid mahiyyəti qoruyaraq, tədris və təcrübə üslubunda özünəməxsus xüsusiyyətlər qazandı. Yapon Zen bir neçə məktəblə təmsil olunur: Rinzai, Obaku, Fuke və Soto. Yapon Zen Yaponiyadakı Buddist məbədlərinin təxminən 20%-ni təşkil edir.

Buddizmin bu qolunun bütün adlarından Qərbdə ən çox tanınanı onun Yaponca "Zen" adıdır ^{[3] [4]} . Bu sözün etimologiyası Sanskrit – Pali "dhyana/jhana" ^[5] termininə gedib çıxır (sanskr. ध्यान, IAST : , ध्या dən, IAST :), "dərin konsentrasiya" mənasını verir ^[6], meditasiya, dərketmə ^[4] (ilk əsərlərdə Zen məktəbi həm də dərketmə və ya qurtuluş məktəbi adlanır. Bu sözün tələffüzü çin dilində "çan"a ^[4], vyetnamda "thien"ə, koreya dilində "son"a, sonra isə Yaponiyada yayılaraq "zen"ə ^[4] çevrilmişdir.

Zen ənənəsinin digər adı Buddanın Ürəyidir (Buddha-hridaya, Çin Fo Xin, Yapon Busin) ^{[7] [8]} . Buddanın ürəyi məhəbbət ^[8] və böyük şəfqət ^[4] mənasını verən Buddist məhakaruna anlayışına uyğundur. Zen məktəbinin digər tanınmış adı Budda şüuru məktəbidir ^[9] .

Zen iddia edir ki, nə insanın özü, nə də onun mühiti mövcud deyil, çünki bütün bunlar yalnız "şüurun illüziyasıdır" ^[10] . Bunu biləndən sonra ardıcıl onun "dünya ilə eyni olduğunu" və "məhdud imkanlara" malik olduğunu başa düşür, həmçinin Buddanın "insanların qəlbində həll olduğunu" anlayır ^[11] . Eqoist və ya illüziyalı "Mən"dən imtina Zendə, öz daxilində "həqiqi Mən" adlanan "Mən"dən daha dərin bir quruluş tapmaqla baş verir. D. T. Suzukinin fikrincə, "əsl "mən", "mütləq subyektiv" təbiətinə görə elm tərəfindən heç vaxt hesab edilə bilməz ^[12] .

Zen ənənəsinin ruhən ötürülməsi Budda Şakyamuniyə gedib çıxır, ona görə də ənənədə o, ilk hind patriarxı hesab olunur. İkinci patriarx Mahakashyapa[32] hesab edilir ki, Budda ona heç bir söz və ya mətn olmadan lotus çiçəyində anlama vəziyyətini[33] ötürdü və bununla da Zen ənənəsini "təlimlərin ürəkdən-ürəyə birbaşa ötürülməsi şəklində" qurdu.

"Bir gün Budda Vulture Peak-də bir izdihamın qarşısında dayandı. Bütün insanlar onun dharmanı öyrətməyə başlamasını gözləyirdilər, lakin Budda susdu. Xeyli vaxt keçmişdi və hələ bir kəlmə də danışmamışdı, əlində bir çiçək var idi. Camaatın bütün gözləri ona çevrildi, amma heç kim heç nə başa düşmədi. Sonra bir rahib parıldayan gözləri ilə Buddaya baxdı və gülümsədi. Və Budda dedi: "Məndə reallığın natəmizliyindən azad olan mükəmməl Dharma görmə xəzinəsi, nirvananın sehrli ruhu var və mən bu xəzinəni Mahakaşyapa ötürdüm". Bu gülümsəyən rahib Buddanın böyük şagirdlərindən biri olan Mahakasyapa idi"- Tum Nat Xan

Elm aləmində Zenin mənşəyi ilə bağlı iki fikir var. Birinci görüşün tərəfdarları Çan Zenin Mahayana və ya Mayadan əvvəlki mənşəli olduğunu və Madhyamika və Yoqakara məktəblərindən gəldiyini iddia edirlər. Bu məktəblərdə belə bir təlim var idi ki, "sözlərdən və mətnlərdən" istifadə etmədən, ancaq "mistik dərketmə-meditasiya" və ya dhyana ^[13] köməyi ilə "həqiqi varlığı" dərk etməyin bir yolu var.

İkinci nöqteyi-nəzərin tərəfdarları hesab edirlər ki, Çan Zen Mahayanadan qaynaqlansa da, Çin Buddizmi və Çin mədəniyyəti ilə çox əhəmiyyətli əlaqəyə malikdir. Tədqiqatçılar Çan prinsip və konsepsiyalarının Mahayanada analoqlarının olduğunu qeyd edirlər. Məsələn, Zen-in sözlərə etibar etməmək meyli "Mahayan anti-diskursuna" bənzəyir. Beləliklə, tədqiqatçılar Zenin Mahayana məktəbi olduğu tezisini təsdiqləyir və Zeni "praktiki" Mahayana üçün hərəkat" hesab edirlər. Həmçinin, ikinci nöqteyi-nəzəri dəstəkləyən tədqiqatçıların əhəmiyyətli bir hissəsi Çanın mənşəyinə böyük ölçüdə Taoizm və Buddizmin qarşılıqlı təsirinə borclu olduğuna inanır. Bəzi tədqiqatçılar da Çanın buddizmin əlaqəli elementlərini özündə cəmləşdirmiş daoizmin inkişafı hesab oluna biləcəyinə inanırlar: "Əgər Buddizm atadırsa, Daoizm bu uşağın anasıdır. Amma inkar etmək olmaz ki, bu uşaq atasından çox anasına bənzəyir" ^[13] .

Zenin eramızın 5-ci əsrində Çində yayıldığı qəbul edilir. Bu təlimi Çinə gətirən Hindistanlı Buddist rahib Bodhidharma (Çin ənənəsində — Putidamo və ya sadəcə olaraq Damo, yaponca – Daruma ^[3]), tez-tez 27 hindli Buddizm patriarxının varisi adlandırılır və sonralar Çində Çanın ilk patriarxı olur. Bodhidharma bu gün Çin Çan Buddizminin beşiyi sayılan Şaolin monastırında məskunlaşıb.

Bodhidharmadan sonra Çində daha beş ümumi patriarx var idi və sonra təlim şimal və cənub məktəblərinə bölündü. İkincisi sonradan inkişaf etdi və beş Çan məktəbinə çevrildi, onlardan yalnız ikisi Caodong və Linji, indiyə qədər fəaliyyət göstərir. Hazırda bir sıra çətinliklərlə üzləşən Çan, Çin Buddizminin ən nüfuzlu qoludur və bütün dünyaya yayılmağa çalışır.

Bütün Çan məktəbləri aşağıdakı beş əsas prinsipə əsaslanır ^[9] :

1. Ali Həqiqət ifadə olunmazdır;
2. Ruhani təkmilləşmə mümkün deyil;
3. Son halda, heç nə əldə edilmir;
4. Buddist təlimləri haqqında xüsusi bir şey yoxdur;
5. Möhtəşəm Dao hər yerdə, hətta "sudaşıyan və ya odunçu" sənətində də var.

6-cı əsrin sonunda Seng Tsang'ın tələbəsi olan Vinitaruchi Vyetnama gəldi və ilk Thien məktəbini qurdu. Vyetnam Thien'in gələcək inkişafı Huai-hai'nin keçmiş tələbəsi Vo Ngon Thong məktəbi və Thao Dyung məktəbi ilə əlaqələndirilir. Sonuncu məktəb İmperator Ly Thanh Tong tərəfindən təsis edilmişdir. Bir az əvvəl, 968-ci ildə Thien Vyetnamın dövlət ideologiyasına çevrildi və sonradan onun tarixində mühüm rol oynadı. Sonralar Vyetnamda imperator Tran Nian-tonq tərəfindən qurulan və Çində analoqu olmayan Çuk Lam məktəbi, Obaku məktəbinə yaxın Nguyen Thieu məktəbi və Linji məktəbinə yaxın Lieu Kuan məktəbi meydana çıxdı.

Tədqiqatçı V. Yu. Poreşin tədqiqatlarına əsasən, 20-ci əsrdə Vyetnamda Zen-in qismən tənəzzülü var idi ^[14] . Eyni zamanda, 20-ci əsrin 30-cu illərində ölkədə Vyetnam Buddizminin dirçəliş hərəkatı gücləndi və 70-ci illərin əvvəllərində Vyetnamda çoxlu dini məbədlər tikilməyə başladı. Hazırda təxminən 60 milyon Vyetnam əhalisi arasında əhalinin təxminən üçdə biri Mahayana ardıcıllarıdır ^[15] . Hazırda ölkədə mövcud olan bütün Mahayana məktəblərindən ən güclüsü Saf Torpaq Buddizmi məktəbləri ilə birlikdə Thien məktəbləri və xüsusilə Lamte (Linji) məktəbidir ^[16] .

Son (Zenin Koreyadakı adı) Koreyaya 7-ci əsrdə dördüncü Çan patriarxı Dassiyanın tələbəsi olan Zen ustası Pomnang ilə gəlməsinə baxmayaraq yalnız 9-cu əsrin ortalarında geniş yayıldı. 828–931-ci illər arasında ölkədə "doqquz dağ" adlanan 9 Zen məktəbi yarandı. Bu doqquz məktəb Silsansan, Dongnisan, Kajisan, Çakulsan, Seonjusan, Sajasan, Svayanqsan, Ponnimsan və Sumisan məktəbləri oldu ^[15] və sonralar, Zenin altıncı patriarxı olan Hueynenin (638–713) Çində yerləşən yaşadığı dağın adının şərəfinə Çoqe adını qəbul etmişlər.

Sonrakı Qoryo dövründə (918–1392) Son məktəbi ilə sxolastik Buddist məktəbləri arasında gərginlik yarandı və bu, məktəblər arasında qarşılıqlı anlaşmanın qurulması zərurətinə səbəb oldu. Eyni dövrdə Buddist sanqha, falçılıq və dünyəvi işlərdə uğur qazanmaq üçün dualar kimi dünyəvi hadisələrin Buddizmə nüfuz etməsi ilə bağlı böhran yaşadı. Bu dövrün əsas simaları dağlarda " samadhi və prajna cəmiyyəti"nin intizamlı praktikantlarının yeni hərəkatını yaradan son ustası Çinul (1158–1210) və son ustası Çinqak Hesim (1178–1234) idi. Həmçinin 1346-cı ildə müəllim Taeqo Pou (1301–1382) nəhayət bütün Çan Buddist məktəblərini Chogye Ordeni daxilində birləşdirdi.

"Kanonik" Buddist məktəbləri ilə rəqabət apararaq son getdikcə populyarlıq qazandı ^[17] . Bununla belə, neo-Konfutsiçiliyə rəğbət bəsləyən Çoson sülaləsi (1392–1910) dövründə Buddizm Koreyadakı dominant rolunu itirdi. Rahiblər bir sıra ciddi məhdudiyyətlərə məruz qaldılar, məsələn, şəhərlərə səfərə məhdudiyyətlər qoyuldu və monastırların sayı əhəmiyyətli dərəcədə azaldı. Nəticədə, Çoson dövründə yalnız Son və Gyo buddizm məktəbləri fəaliyyət göstərirdi. Son nəticədə isə yalnız Son məktəbi fəaliyyət göstərirdi. Bu dövrdə son ustası və bir sıra mühüm dini mətnlərin müəllifi, Çason Buddizminin dirçəlişində mərkəzi fiqur hesab edilən Sosan Hyujeonq (1520–1604) xüsusilə qeyd olunmalıdır. Sosan Hyujeonqun "Ədalətli Rahib" Hərəkatı da yapon işğalçılarını Koreyadan çıxarmağa kömək etdi. Bu dövrün mühüm hadisəsi Zen ustası Kixvoy (1376–1433) tərəfindən yazılmış Buddizmi müdafiə edən, "Həqiqətin üzə çıxması" adlı traktat oldu^[18] .

Koreyanın şimalda KXDR- ə və cənubda Koreya Respublikasına parçalanmasından sonra Şimali Koreyada^[19] dini etiqad sıxışdırılıb, Koreya Respublikasında isə buddizm xristianlıqla rəqabət aparır.

Koreya buddizminin dirçəlişi 1960-cı illərdə başladı. Hazırda Koreyada bir sıra böyük monastır mərkəzlərində son tətbiq edilir. Koreyanın iki əsas Buddist məktəbi Çoqe-çjon məktəbi (yaxud Koreyanın əksər Buddistlərini ^[15] birləşdirən Çoqye Ordeni, o cümlədən Son məktəbinin bir çox buddistləri) və Theqo-çjon məktəbi hesab olunur. 20-ci əsrdə Çoqe ordeninin ən məşhur nümayəndələrindən biri Zen ustası Kusan Sunim (1908–1983) olmuşdur.

1983-cü ildə Koreyalı Zen ustası Sun Sanq öz mənşəyini Çoqe Ordenindən götürərək, Zen Kvan Um beynəlxalq məktəbi qurulmuşdur. Rinzai məktəbinə yaxın olan bu məktəbdə 2012-ci ilin sonunda Amerikada 35 Zen mərkəzi, Asiya və Avstraliyada 7 Zen mərkəzi və Avropada 53 Zen mərkəzi var idi.

Tədqiqatçı V. Yu. Poreşa, Cənubi Koreya yeganə ənənəvi ölkədir ki, Zen 20-ci əsrdə və indi də yüksək təşkilati və mənəvi mövqelərini itirməmişdir. Koreyalı Zen ardıcılları iddia edirlər ki, Koreyadakı Zen Patriarx Huinenqin Zen ənənəsinin ən "təmiz" və orijinalıdır.

653-cü ildə Yaponiyadan olan rahib Doşo usta Xuan-chiang ilə Yoqakara fəlsəfəsini öyrənmək üçün Çinə gəldi. Hsuan-çianqın təsiri altında Dosye, Zen Buddizminin ustası oldu və Yaponiyaya qayıdaraq, tərəfdarları da Zen'i qəbul etməyə başlayan Hossyo məktəbini canlandırdı. Məktəbin ilk meditasiya zalı Nara məbədindəki zal olmuşdur ^[5] .

9-cu əsrdə imperatriça Takibana Kakikodan dəvəti qəbul edərək, Çan məktəbinin müəllimi Linji I-kyun Yaponiyaya səfər etdi. Yaponiyada imperator sarayında öz təlimini yaydı və daha sonra Kyotoda onun üçün xüsusi olaraq tikilmiş Denrinji məbədini idarə etdi. Lakin I-kyun, onun tərəfindən heç bir həlledici hərəkətin olmaması səbəbindən tədrisi populyarlaşdıra bilmədi və bir müddət sonra Çinə qayıtdı. Bundan sonra Yaponiyada bütün Buddizmin yox olmasının fərdi faktları ilə müşayiət olunan Zen durğunluğu dövrü başladı.

Zenin nəhayət Rinzai (Linji) məktəbi şəklində Yaponiyaya gəldiyi müəllim Eysayi hesab olunur (Zenkyo Kokoshi, 1141–1215). Artıq uşaq ikən Eisai Tendai məktəbinin Yapon məbədində Buddizmin monastır formasını tətbiq edirdi. 1168-ci ildə Eisai ilk dəfə Çinə gəldi və burada Çan təlimlərindən çox təsirləndi. Səfərindən o, əmin idi ki, bu cür təlim onun ölkəsinin ruhən yenidən doğulmasına kömək edəcək. Eysaynin Çinə ikinci səfəri 1187-ci ildə baş verdi və bu səfər zamanı o, Huanlun nəslindən olan Linji məktəb müəllimi Xuyan Huayçan ^[20] [55 ^[5] tərəfindən "dərketmək möhürü" ^[5] ] aldı.

Yaponiyada Eysay bəzi hallarda müxalifət və bidət ittihamları ilə qarşılaşan Tendai məktəbinin təlimlərindən Zen təlimlərinin üstünlüyünü təbliğ edirdi. Yüksək dairələrin dəstəyi ilə Eysay Sinqoy və Tenday məktəblərinə məxsus və Kiota şəhərində yerləşən Kenindzi məbədinin başçısı olur və burada, "Vətənin Müdafiəsi üçün Zen Yayılması" mətnində səylərini təsvir edərək, aktiv şəkildə zenin yayılması ilə məşğul olur. Eisay həmçinin "Zenin müstəqil bir məktəb kimi tanınmasına nail olmaq" üçün digər Buddist məktəbləri ilə bağlı mövqeyini sərt mövqeydən daha yumşaq mövqeyinə dəyişdi. Yaponiyada Zen ənənəsini tam olaraq möhkəmləndirməklə yanaşı, Eysay Çindən gətirdiyi monastırın yaxınlığında çay toxumu əkərək, özünün çay haqqında kitabında çay mərasimi haqqında bildiyi məlumatları təsvir etmişdi.

Zenin əsas məqsədi ağlın əsl mahiyyətini dərk etməkdir ^[8] . Zen meditasiyasını tətbiq edən təlimin tədqiqatçıları qeyd edirlər ki, təlimin mahiyyəti nəzəri cəhətdən izah edilə və ya müqəddəs doktrina kimi öyrənilə bilməyən "ifadə olunmazdır" ^[2].

Bodhidharma Zen-i "ənənələrdən və müqəddəs mətnlərdən yan keçərək, oyanmış şüura birbaşa keçid" ^[21] kimi müəyyən etmişdir. Altıncı Patriarx Huineng öz kəlamlarından birində Zen-i "öz təbiətin dərk edilməsində oyanış" kimi müəyyən etmişdir ^[12] Çan məktəbində "Çan nədir?" sualına çox yaxşı hesab edilən çoxlu cavablar var idi. Müəllimin cavabı qışqırmaq, gülmək və ya ağac və ya quş kimi bir şeyə işarə etmək ola bilər. Ustad Enqo "Zen nədir?" sualına cavab verərək, özünü belə ifadə etmişdir:

Bu anda, zen birbaşa qarşınızdadır, onu tam şəkildə sizə çatdırıram. Ağıllı bir insanı həqiqətə yönəltmək üçün bir söz kifayətdir, lakin hətta zaman belə səhvlər də ola bilər. Bu o zaman mümkün olur ki, bu həqiqət qələm və kağız vasitəsilə ifadə olunsun, yaxud sofizmə bürünsün. Bu hallarda həqiqət bizdən daha da uzaqlaşır. Zenin böyük həqiqəti hər kəsdə yaşayır. Heç kimin köməyinə müraciət etmədən içəri baxın və orada axtarın.

Başqa bir Zen ustası eyni suala cavab verdi: "Zen nədir?" belə: "Çay içib, düyü yeyərək, vaxtımı təbii şəkildə, tavana, dağlara heyranlıqla baxaraq keçirirəm. Nə rahat sakitlik və hissdir!" ^[22] . Ruhani müəllimlər təlimin daha nəzəri tərifini vermək cəhdlərinə mənfi və müəyyən yumorla yanaşıblar. Misal üçün, müəllim Huanbo Siyun, tələbənin Buddist təlimlərinin əsasları ilə bağlı qeydlərini görərək ondan soruşdu: "Kağızdakı bu mürəkkəb izlərində bizim təlimlərimizdən nə ola bilər?".

Bodhidharmanın təliminin mahiyyəti "dərketmədə səssiz anlama" və "iki nüfuz və dörd hərəkətlə ürəyin təmizlənməsi" ^[23] ilə ifadə olunurdu. İki nüfuz dedikdə, davamçının paralel olaraq tətbiq edə biləcəyi iki yol nəzərdə tutulurdu ^[23] . Daxili "prinsip vasitəsilə nüfuzetmə" (ru li), bu "insanın həqiqi mahiyyəti haqqında düşünmə" deməkdir. ^[24] Xarici "işlərlə nüfuzetmə" (zhu shi), qısaca olaraq hər hansı bir hərəkət zamanı və istəklər olmadıqda sakit bir zehnin saxlanması ilə ifadə edilir ^[8] . "Əməllə nüfuz" dörd əməldə daha dolğun ifadə olunur ^{[8] [23]} :

1. Nifrət hissi olmamalı və pis işlərdən əl çəkməyin. Təlimin ardıcılları başa düşməlidir ki, bu cür hərəkətlərdən sonra qisas (bao) gəlir. O, pisliyin mənbəyini tanımalı və həyatın xoşagəlməz hallarına görə dərd çəkməkdən imtina etməlidir.
2. Karma və ya şəraitlərə görə yaşamalı. İnsanın düşdüyü şərait onun keçmiş hərəkətləri və düşüncələri ilə yaranır, lakin gələcəkdə onlar yox olacaq. Buna görə də D. T. Suzuki Zen mövqeyini belə ifadə edir: "İtirsək də, qazansaq da, bizim üçün eyni olsun. Karmanın bizə nə gətirdiyini qəbul edək".
3. Cisimlərə və hadisələrə istək və ya bağlılıq etməyin, çünki təlimə görə, onlar əzabın səbəbidir. "Hər şey boşdur və cəhd etmək üçün cəlbedici bir şey yoxdur."
4. Dharma, Dao ilə harmoniyada olmaq. Sutralara görə, "Dharmada canlılar yoxdur, çünki o, mövcudluq bağlarından azaddır. Dharmada "mən" yoxdur, çünki o, şəxsiyyətin məhdudiyyətlərindən azaddır. Əgər müdrik insan bu həqiqəti başa düşsə və ona inansa, onun davranışı "dharma ilə uyğunlaşacaq". Həmçinin, Dharma ilə harmoniya altı paramitanın köməyi ilə pis düşüncələrdən xilas olmaq və onları düşünmədən yaxşı işlər görmək deməkdir.

Fəlsəfə elmləri namizədi O. A. Domanovun fikrincə, Zen "azadlıq və təhlükəsizliyin əldə olunduğu" şüuru təkmilləşdirən və onu anlamağa – satoriyə aparan xüsusi növ fərdi təcrübələr vasitəsilə insanları əzabdan qurtarmaq yoludur" ^[12] . Ümumi Buddist ideyalarına görə, üç əsas zəhəri vardır ki, bunlardan bütün əzab və aldanma, həmçinin doğum və ölüm yaranır ^[25][26] :

1. insanın təbiətini bilməməsi (axmaqlıq, səhv baxışlar, hər şeyi olduğu kimi görə bilməmək, laqeydlik hissi) əzabın əsas səbəbidir;
2. ikrah (nifrət, qəzəb, "çirkinlik" hissi, rədd, düşmənçilik);
3. istək və ya bağlılıq (şeylərin varlığı və yoxluğu ideyalarına ^[15], spekulyativliyə ^[8], nirvanaya ^[27], istəklərə və qorxulara ^[28], bütün xarici dünyaya ^[5] və insanın illüziyalar kimi " mən "ə sahib olun ^[20]).

Cahiliyyət içində olan insan özünü bilən dünyadan ayırır ^[8] . Bu zəhərdən qurtulmaq insandan heç bir qavrayış obyektinin ayrılmaması üzərində düşünməklə asanlaşdırılır^[26] . Zen praktikasının əsasını təşkil edən meditasiya ^[7], həm də digər zəhərlərdən ^[20] xilas olmağa kömək edir. Meditasiya Zen ardıcılına hər şeyin " qeyri-ikiliyi " və " eyniliyini " görməyə, eləcə də Zenin əsas prinsiplərindən biri olan Daişinkoya görə hər şeyə xas olan Budda təbiətini görməyə kömək edir..

Zen təlimi bildirir ki, hər şeyin təməlində boşluq dayanır, onun vasitəsilə bütün əşyaların və hadisələrin qeyri-ikiliyini görmək mümkündür. Zen qeyd edir ki, boşluğu yalnız, məsələn, şeh damcısında dərk etmək olar, ancaq sözlə təsvir etmək mümkün deyil ^[29] . Zendəki boşluq "nəyinsə olmaması" kimi adi mənfi mənaya malik deyil, "bütün kainatı ehtiva edən" "dolğunluq" kimi başa düşülür. Boşluq həm də insanla onu əhatə edən hər şey arasında sərhədin olmaması deməkdir, o zaman insan reallığı olduğu kimi, onun qavrayışı təhrif edən "subyektiv baxışları" olmadan birbaşa qavramağa başlayır ^[24] .

Təlim həm bütün hadisələrin ikililiyini (" iki deyil ") inkar edir, məntiqin şeylərin qarşılıqlı asılılığını, həm də onların birliyini ("bir deyil") bu hüdudlarla məhdudlaşdırmadan nəzərə almadığını müdafiə edir. Bu inkar ardıcılın təcrübəsinə əsaslanan əməli xarakter daşıyır ^[30] .

Zen mistik təlimdir, bir tərəfdən məntiqi inkar edir, digər tərəfdən ona qarşı çıxmır. Doktrina çox şeyi inkar edir, lakin bu inkarı təsdiqin ən yüksək forması hesab edir. Zen birmənalı olaraq özünü inkar və ya təsdiqlə əlaqələndirmir, məntiqdən kənardır və yalnız mənəvi təcrübənin həqiqətin dərk edilməsinə səbəb ola biləcəyinə inanır. Dinşünas İ. A. Kozlovski qeyd edir ki, təlim insana heç nə öyrətmir, əksinə, onun yolunu azdırır: "Zen doğrudan da öyrətmir, yol göstərir: "Ora get" ^[22] . Professor Rudolf Otto həmçinin qeyd edir ki, şagird intuitiv qavrayışa malik olana qədər davamçıya "sadəcə öyrədilə bilməyən şeylər öyrədilmir, ona rəhbərlik edilir, daha doğrusu yönəldilir" ^[9] .

Zen hesab edir ki, müxtəlif buddist terminlər (nirvana, skandhalar, dharmalar) həqiqətlə heç bir əlaqəsi yoxdur və buna görə də onları nəzərə almır[142]. Çan məktəbində bu terminlər haqqında danışmaq cəhdləri intuitiv qavrayışa maneə sayılır, kəskin tənqid edilir və "ayın suda əksini tutmaq" istəyi ilə müqayisə edilirdi[165]. Bununla belə, Zen müəllimləri tələbələrin əsas terminlərlə bağlı suallarına cavab verшkdilər[166]:

- Budda nədir?

— Bir parça gil (və hətta: qurudulmuş bir parça).

-Dao nədir?

— Üç funt kətan!

— Zen nədir?

— Çiçək açan gavalı budağı (və ya: bağda sərv; və ya: gümüş küpə ilə qar toplamaq).

Zen buddizmi intellektin vasitəçi köməyinə müraciət etmədən insanın daxili prosesləri ilə əlaqə saxlamağa çalışır ^[8] . Zen fikri hansısa obyekt üzərində cəmləyərək bütün zehni fəaliyyəti dayandırır ^[8] . Lakin Zendə hər hansı düşüncə üzərində meditasiya azad həyatın " təbiiliyindən " fərqli olaraq süni bir vəziyyət kimi qəbul edilir ^[8] . "Olduğu kimi reallıq" da adlandırılan "təbiilik" vəziyyəti ustad Nansen Fuqan tərəfindən "adi ağıl" və ya " Tao " ^[8] kimi təyin edilmişdir.

Zen bütün istəklərdən mütləq imtina etməyi tələb etmir və özünə işgəncəyə mənfi münasibət bəsləyir. Zen təbiətə həm zahiri, həm də daxili zorakılıq tətbiq etməkdən imtina edir və bizə onunla harmoniyada yaşamağı öyrədir ^[8] . Zen ardıcılları, fəlsəfə və din tarixi professoru Q. Dumulinin fikrincə, xeyirxahlıq və xeyriyyəçiliklə xarakterizə olunur ^[5] .

Zenin əsas ifadələrindən biri Bodhidharmanın İmperator Vunun kim olduğu sualına cavab verdiyi "Bilmirəm" ifadəsidir. "Bilmirəm" münasibəti Caodong/Soto və Linji/Rinzai məktəblərində ümumidir ^[31] . Zen müəlliminin şagirdin sualına "bilmirəm" cavabı, D. T. Suzukiyə görə, aqnostisizm mövqeyindən tamamilə fərqlidir ki, müəllim "əla bilir, lakin onun biliyi başqa kateqoriyaya aiddir". A. Watts qeyd edir ki, koanları həll edərkən "bilmirəm" mövqeyi düzgün yolun başlanğıcıdır. Müəllim şagirdin "bilmədiyini bilənə" qədər onun müxtəlif cavablarını rədd edir ^[27] .

D. T. Suzuki qeyd edir ki, kənar müşahidəçi üçün təlim sirli və ziddiyyətli olsa da, əslində Zen aşağıdakı intizam və aşağıdakı sözlərə endirilə bilər: "yaxşılıq etmək, pislikdən çəkinmək, ürəyini təmizləmək – Buddanın yolu budur" ^[32] . Çan müəllimi Buddist təlimlərinin mahiyyəti ilə bağlı suala bu sözlərlə cavab verəndə ziyarətçi məyus oldu: "Və üç yaşlı uşaq bunu tam başa düşə bilər". Lakin Çan müəllim aydınlaşdırdı: "Və səksən yaşlı kişi bunu tam həyata keçirə bilməyəcək" ^[33] .

Bodhidharma, nəhayət, Tan sülaləsinin (618–907) hakimiyyəti dövründən əvvəl formalaşan Zen-in dörd əsas prinsipinin formalaşmasına başladığı hesab olunur. Bu prinsiplər ^[34] :

1. Müqəddəs Yazılardan kənar xüsusi nəql ^[8] ;
2. Sözlərə və mətnlərə etibar etməyin;
3. İnsan şüuruna birbaşa istinad;
4. Təbiətinizə fikir vermək, Budda olmaq.

Mənşəyi Bodhidharmaya aid edilən "Çıraq və İşıq haqqında traktat"da (Deng Dian Ji) prinsiplər belə idi: "Həqiqətin ötürülməsi müqəddəs yazılardan və nitqlərdən kənardır, söz və hərflərdən asılılıq yoxdur. Düşüncənin bilavasitə ürəkdən ürəyə ötürülməsi, öz orijinal təbiəti haqqında düşünmək Buddhalığın gerçəkləşməsidir" ^[35] .

Yapon alimi A. A. Dolinin versiyasında prinsiplər aşağıdakı kimi səslənir ^[36] : Həqiqət hərflərin xaricində gizlənir, Qanunu işarələrlə və sözlərlə çatdırmaq olmaz.

Ürəyinizə dönün, içinə və arxaya,

Beləliklə, özünüzü dərk edərək Budda olursunuz!

Tədrisin davamçıları inanırdılar ki, ən vacib şeylər mətnlər vasitəsilə deyil, mentordan tələbəyə, "ürəkdən ürəyə" ötürülür ^[15] . Bu köçürmə o deməkdir ki, mentor müəyyən üsullardan istifadə edərək öz şüur vəziyyətini tələbəyə "ötürə" və bununla da tələbəyə "ürək möhürü" (xin yin) tətbiq edə bilər. Sonradan, tələbə meditativ təcrübəsi ilə maarifləndirmənin ötürülməsini gücləndirir. Bu proses təlimlərin birbaşa ötürülməsi xəttinin davamlılığını təmin edir ^[37] .

Zen təlimi bildirir ki, həqiqət yalnız "həqiqətin işarəsi" və ya "Zen tozu" ^[38] olan sözlərlə ifadə edilə bilməz ^[31] . Zen fəlsəfi mülahizələri faydasız hesab edərək özünü müqəddəs kitablarla, fəlsəfi sistemlərlə və ya hər hansı digər dogmalarla ^[8] əlaqələndirmək istəmir ^[2] . Zen Buddizmlə əlaqəli olduğunu iddia etsə də, əksər hallarda onun sutra və şastralarını tənqid edir. Fəlsəfə professoru D. T. Suzuki qeyd edir: "(…) sutralarda və şastralarda olan bütün Buddist təlimləri, Zen nöqteyi-nəzərindən, tullantı kağızdan başqa bir şey deyildir, onun faydası yalnız onun köməyi ilə yalnız zəkanın tozunu təmizləyin, amma artıq yox" ^{[8] [39]} . İ. A. Kozlovski də qeyd edirdi ki, təlim nə sutraları, nə də risalələri vacib hesab etmir ^[22] . Bir çox Zen müəllimləri ikinci prinsipi vurğuladılar, bəzən sutraları və Buddist şəkillərini yandırdılar ^[4] və monastır kitabxanalarını "tualetin" ^[31] yanında yerləşdirdilər. "Sutralara pərəstiş etməkdən imtina" və mətndənkənar "dharmanın ötürülməsi" "patriarxal Çanın" ^[13] ən xarakterik xüsusiyyətləridir.

Dördüncü prinsip göstərir ki, potensial olaraq hər hansı bir şəxs Buddadır və yalnız meditasiya etməklə Budda təbiətini özündə "oyatmaq" lazımdır ^[3] . "Öz təbiətinə baxış" (kenşo) "düşünməmiş" (munen) və "hərəkətsiz " (mui) ^[40] -də aşkar edilə bilər. Çan ustaları Buddist şəkillərini məhv edərək ağıl xaricində heç bir Buddanın olmadığını vurğuladılar. Lin-çi Yi-hsuan məşhur ifadəsində rahiblərə də işarə etdi ki, bütpərəstliyin və avtoritarizmin istənilən forması maariflənməyə mane olur: "Əgər bir Budda ilə qarşılaşsanız, Buddanı öldürün. Əgər patriarxa rast gəlsəniz, patriarxı öldürün" ^[37] .

Eyni zamanda, Budda olmaq istəyinin özü də Zendə səhv hesab olunur. Məsələn, Ustad Lin-çi dedi: "Əgər bir insan Buddaya can atırsa, o insan Buddanı itirər" və Uotts qeyd etdi: "Heç bir şey Zenin özünü təkmilləşdirmə və ya təkmilləşdirmə sistemi kimi təsəvvüründən daha səhv ola bilməz. Budda olmağın bir yolu". Budda, təlimə görə, səylə ola bilməz; belə bir çevrilmə "özlüyündə, təbii olaraq, kortəbii şəkildə baş verməlidir" ^[39] .

Zen öz təcrübəsinin vacibliyini vurğulayan anti-fəlsəfi ^[30], anti- diskursiv və anti-rasional təlimdir ^[41] . Məntiq, təlimə görə, insanlara reallığı bütövlükdə görməyə kömək etmək iqtidarında deyil ^[30] .

Zen digər Buddist məktəblərindən öz birbaşalığı, sadəliyi, praktikliyi və kortəbiiliyi ilə fərqlənir, adi həyatla ayrılmaz şəkildə bağlıdır ^[8] . Zen Buddistləri spekulyativlikdən və qeyri-müəyyən fikirlərdən qaçaraq, hərəkətlərdə, düşüncələrdə və hisslərdə daim kortəbiiliyi və dəqiqliyi qorumağa çalışırlar ^[6] . Heç bir planı olmayan hərəkətləri özündə cəmləşdirən kortəbiiliklə yanaşı, təlim həm də qəfillik, ötürülməzlik (daxili təcrübəyə münasibətdə) ^[9], paradoksallıq, intuisionizm ^[38], "bütün qaydalara etinasızlıq" ^[41] və adoqmatikliklə xarakterizə olunur., tədrisin əsas xüsusiyyətləri olan ^[2] .

Zen ən "praktik" Buddist məktəbi hesab olunur, o, əməli hərəkətləri birinci yerə qoyur və yalnız onların vasitəsilə insanın mənəvi təcrübə qazana biləcəyini iddia edir. Eyni zamanda, Zen "dünyadan çəkilmək" haqqında danışmır. Bütün bunlar Zeni milyonlarla ardıcılı olan Buddizmin ən açıq hərəkatı etdi, onların arasında rahiblərin nisbəti nisbətən azdır. İzləyicilər müntəzəm işə gedə bilərlər, lakin eyni zamanda heç bir şeyə bağlılığı yoxdur ^[42] . Zenin monastır forması da praktik fəaliyyətə böyük əhəmiyyət verir. Zen rahibləri, Buddizmin əksər məktəblərindən olan rahiblərdən fərqli olaraq fiziki işdən təcrübə kimi istifadə edirlər. Eyni zamanda məktəbdə laymanın rolu rahib rolu ilə eyni səviyyədədir ^[7] .

Zen buddizm prinsipləri haqqında özünəməxsus anlayışa malikdir ki, bu da Zen ustası Suibi Muqaku ilə onun tələbəsi Seikei arasında aşağıdakı dialoqda ifadə olunur[208]:

— Buddizmin əsas prinsipi nədir?

"Gözləyin" dedi Suibi. "Tək qalanda sənə deyəcəm."

Bir müddət sonra Seikei yenidən ona müraciət etdi:

— Yaxşı, indi tək qalmışıq, yalvarıram, izah edin.

Suibi ayağa qalxdı və səbirsiz Seikeini bambuk bağına apardı, lakin heç nə demədi və sonuncu təcili cavab tələb edəndə pıçıldadı:

— Bu ağaclar nə qədər hündürdür, oradakılar nə qədər kiçikdir.

Zendəki "əsl sığınacaq" Budda təbiəti ilə eyni hesab olunur, ona görə də təlimə görə, onu xarici aləmdə deyil, altıncı Zenin qeyd etdiyi kimi, insanın "mən"inin[209] dərinliyində axtarmaq lazımdır. patriarx Huineng[210]:

Siz əminsiniz: "Buddaya, Dharmaya, Sanqaya sığın." Mən də sizə deyirəm: "Özünüzə sığın!" Budda sizin içinizdədir, çünki Budda oyanmış deməkdir və oyanış yalnız daxildən baş verə bilər. Dharma sizin daxilinizdədir, çünki Dharma salehlik deməkdir və siz yalnız özünüzdə salehlik tapa bilərsiniz. Sanqha isə sənin içindədir, çünki Sanqha saflıqdır və sən saflığı yalnız özündə tapa bilərsən.

Bir sıra yenidən doğuşlarda yaxşı karmanın toplanması ilə nirvanaya nail olmağı öyrədən Hindistan və Çinin erkən məktəblərindən fərqli olaraq, Zen yeni doğuşlara müraciət etmədən burada və indi azadlığa nail olduğunu elan edir ^[3] . "İndiki bədəndə Budda olmaq" və ya sokuşin işutsu mümkünlüyü haqqında doktrina Zenə "gizli təlim"dən (mikkyo) gəldi ^[40] . Eyni zamanda, Zen, bir çox dinlərdə olduğu kimi, gələcəkdə əldə edilməli olan hansısa məqsəd qoymağa çalışmır, əksinə, "həyatın özü naminə" ^[36] yaşamağı öyrədir və ya başqa sözlə, göstərir. ki, insan "sadəcə yaşamalı, necə yaşadığınla maraqlanmamalıdır" ^[43] . Zen həmçinin bəzi digər Buddist məktəblərindən onunla fərqlənir ki, o, nirvananı ideal kimi təklif etmir ^[36] .

Bir çox Zen ardıcılları yeriyərkən və işləyərkən meditasiya edirdilər ^[37] . İş zamanı meditasiya "fusin" adlanırdı ^[2] . Meditasiyasız fiziki əməklə meditasiya arasındakı fərqi Zen ustası Thich Nhat Hanh aşağıdakı ifadə ilə ifadə etmişdir: "Qabları yumağın iki yolu var. Əvvəlcə qabları yuyun ki, təmiz olsun. İkincisi, qabları yumaq üçün qabları yuyun" ^[44] .

Əl əməyi ilə məşğul olan Zen rahibləri onun müqəddəsliyinə inanırdılar. Torpaqda işləmək, süpürmək və təmizləmək şəklində əmək hər bir rahibin həyatında mühüm element hesab olunurdu, onun sağlamlığını və ağıl aydınlığını qorumağa kömək edirdi ^[8] .

Zenə görə hər hansı bir hobbi əsl təbiətinizi başa düşməyin bir yolu ola bilər. Zen Buddistləri inanırlar ki, hər bir insanda artıq bir rəssam var, həmişə rəsm və ya şeir ustası deyil, həmişə "həyatın rəssamı". "Onun qolları və ayaqları onun əlləri, bütün kainat isə yetmiş, səksən, hətta doxsan il ömrünü yazdığı bir kətandır" ^[45] .

Mart və sentyabr aylarından başqa hər ay ^[8] Zen monastırında sesşin həftəsi keçirilir ki, bu müddət ərzində rahiblər hər gün 17–18 saat zazen məşqi edir ^[10] . Belə bir sessiyada iştirak edən amerikalı psixoloq Cek Huber öz hesabatında bildirdi ki, çətin ilk gündən sonra artıq dördüncü gündə o, tədricən "döşəmənin üstündə üzmək hissi", beşincisində isə mütləq düşüncəsizlik hiss edir. bir anda onun sifətinin əksinə "ağ ekran göründü, yaddaşda saxlanmayan üzlər və əşyalar parıldadı", bundan sonra "emosional partlayış" baş verdi, "sevinc və şadlıq eyforiyasında, " "göz yaşı axınları" və "hər şeyin birdən-birə aydın və sadə olması" hissi ^[10] .

Buddizmi başa düşməyin tamamilə gözlənilməz bir yolu, ilk baxışdan Buddistlərin beş əsas qadağasından birinə — "öldürməkdən çəkinməyə" zidd olan bir şey idi. Bodhidharma bu ziddiyyəti nəzərə alaraq ona belə cavab verir: "Müharibə və öldürmək haqsızlıqdır, lakin özünü müdafiə etməyə hazır olmamaq daha da yanlışdır" ^[39] .

Döyüş sənətləri ilk dəfə Çin Buddist Şaolin monastırında bədəni inkişaf etdirən gimnastika kimi Zen ilə birləşdirilib, burada əfsanəyə görə, Bodhidharma onları gətirib ^[42] . O vaxtdan bəri Şərqin döyüş sənətini Qərb idmanlarından fərqləndirən Zendir. Kendo (qılıncoynatma), karate, cüdo, ciu-citsu kimi bir çox döyüş sənəti Zendən fəal istifadə edir ^[20] . Üstəlik, bəzən karate ustalarının dediyi kimi məsələ bir istifadə ilə məhdudlaşmır: "Zen karatedir, Zen və karate birdir" ^[39] . Zen ilk növbədə aqressiyaya qarşı çəkindirici vasitə kimi istifadə olunur. Həmçinin, ağır yaralanma və ölümün mümkün olduğu real döyüş vəziyyəti insandan məhz Zenin yetişdirdiyi qorxmazlıq və intuitivlik keyfiyyətlərini tələb edir ^[20] .

Yapon döyüş sənətinin əsas məqsədi başqa bir insana zərər vermək qabiliyyətini inkişaf etdirmək deyil, insanda "mən olmayanın əsl təbiətini" kəşf etməkdir. Beləliklə, "qılınc fəlsəfəsi" nin görkəmli nümayəndələrindən biri Kintai Hori (1688–1756) hesab edirdi ki, samuraylar, mümkünsə, həmişə döyüşlərdən qaçmalıdırlar: "Qılınc, hətta ümidsiz bir vəziyyətdə belə, öldürmək üçün arzuolunmaz bir vasitədir. vəziyyət. Ona görə də qılınc ölüm gətirməməli, həyat verməlidir" ^[28] .

Zen ustadı və qədim Yapon qılınc ustalığı sənətinə dair traktatların müəllifi Takuan Soho (1573–1644) (indi kendo texnikasında qorunub saxlanılır) ən yüksək bacarıq səviyyəsinə çatmış döyüşçünün sakitliyini sarsılmaz müdriklik adlandırır. Dueldə Takuan heç bir obyektə bağlanmamağı, ancaq bir şeydə dayanmadan düşmənin bütün hərəkətlərini dərk etməyi tövsiyə etdi. Beləliklə, döyüşçünün zehni döyüşçünün, məsələn, düşmən qılıncına bağlandığı və sonra dueli uduzduğu "Tam cəhalət mərhələsi"ndən diqqətin sərbəst keçməsi və öz təbiətinə tabe olması mərhələsinə keçməlidir ^[8] .

Çin və Yaponiyanın döyüş sənətləri, ilk növbədə, qılınc yolunu və ox yolunu əhatə edən döyüşçü yolu boyunca samurayların "mənəvi qabiliyyətlərini" inkişaf etdirmə sənətləri və üsullarıdır. Buşido və ya məşhur "Samuray yolu" "ideal" döyüşçü üçün qaydalar və qaydalar toplusudur ^[28] . O, əsrlər boyu Yaponiyada inkişaf etdirilmiş və Zen Buddizminin əksər prinsiplərini, xüsusən də ciddi özünə nəzarət ^[28] və ölümə laqeydlik ^[5] ideyalarını özündə birləşdirmişdir. Özünə nəzarət və özünü idarə etmə fəzilət dərəcəsinə yüksəldildi və samuray xarakterinin qiymətli keyfiyyətləri hesab edildi. Buşido ilə birbaşa əlaqəli olaraq, ölüm qarşısında samuraylarda inam və soyuqqanlılıq inkişaf etdirən zazen meditasiyası da var idi ^[20] .

Patriarx Bay-çanq (720–814) "monastır" Zenin başlanğıcı kimi xidmət edən "Bai-çanq Qaydaları Məcəlləsi"ni (Bai-chang ching-gui) yaratdı. Bir çox cəhətdən Vinaya qaydaları ilə qətiyyən üst-üstə düşməyən bu monastır nizamnaməsi Çan monastırlarının təşkilati və struktur xüsusiyyətlərini, habelə rahiblərin vəzifələrini təsvir edirdi. Beləliklə, qaydalara uyğun olaraq, rahibin bütün vaxtı meditasiya və moizələr dinləmək vaxtı və məcburi ev işləri (pu-qing) vaxtına bölündü. Bu, məktəbin patriarxlarına da şamil edildi və bununla da nümunə oldular. Növbətçi rahiblər (vena), böyük rahiblər və abbatlar qaydaların pozulmamasını ciddi şəkildə təmin edirdilər. Əks halda, rahib cəzalandırılırdı və ya cəza kömək etməsə, cəmiyyətdən qovulurdu ^[45] .

XII–XIII əsrlərdə mentorun göstərişlərinə tam əməl etməyi və ciddi nizam-intizamı nəzərdə tutan Qing Quinin "saf qaydaları" nəhayət Zen monastırlarında ^[4] və Çan məktəbinin "üsyankar ruhu"nda möhkəmləndi.

• 101 Zen Hekayəsi

• Buddanın ürəyi. "Zen Buddizmi" mövzusunda internet resurslarının icmalı " Oriental Collection " jurnalının 2(57)/2014 №-də Архивная копия
• Bir Damla Zen. Shodo Harada Roshi rus tələbələrinin veb saytı Архивная копия (Rinzai Zen)
• Antaiji. Yapon Soto Zen Monastırının saytı (arxivləşdirilmiş link)
• Zen Master Sando-Kaisen tələbələrinin Rus Sanqası Архивная копия (Avropa Soto Zen)
• Moskva Koreya Zen Məbədi "Dalma-sa" Архивная копия də
• Sankt-Peterburq Zen Mərkəzi "Dae Hwa Song Won" Kwan Um Məktəbinin Архивная копия
• Rus Zen rahib Myong Gong Sunim-in veb-saytı Архивная копия
• Zen Buddizm WWW Virtual Kitabxanası. Zen (Ch'an, Son, Thien) Onlayn Resursları üçün İnternet Bələdçisi Архивная копия (ing.)
• Zen jurnalları və akademik saytları -də Архивная копия (ing.)