Adətən, yük və ya minik heyvanlarının belindən aşırılan, palaz kimi toxunan ya da cod parçadan tikilən ikigözlü torba, iri heybə. (“Koroğlu” dastanının lüğəti)
Sən də bir böyük xurcunla Aslan paşanın xəzinəsinin qabağında məni gözlərsən. (“Durna teli”)
*
Çobanın çiynindəki xurcunda quru çörəyi var idi. Koroğlu bərk acmışdı, özü əlini xurcuna salıb çörəkdən çıxartdı, ovub südün içinə tökdü. (Paris nüsxəsi, 3-cü məclis)
*
Axcanı xurcuna tökdün,
Ürəymin başını sökdün,
Atamın belini bükdün,
Necə ağlamım, Koroğlu?
(Paris nüsxəsi, 3-cü məclis)
