прил. динсуз, имансуз (гагь-гагь экъуьгъун, къаргъиш манада).
dinsiz — imansız
прил. 1. см. ədəb-ərkansız 2. невоспитанный
(Beyləqan) insafsız, rəhmsiz. – Sən laf ərkansızın birisən
sif. 1. Dinsiz, imansız. 2. Söyüş, qarğış məqamında işlənir. Yassar qışqırdı: – Ay ərkansızın qızı, bəri qayıt, vurdum! Mir Cəlal