ÇİN
(Ağcabədi, Ağdaş, Bakı, Bərdə, Cəbrayıl, Göyçay, Lənkəran, Tərtər, Zərdab)
düz, doğru. – Yuxum çin çıxdı (Cəbrayıl); – Nənəmin yuxusu çin oldu (Zərdab)
II
(Kəlbəcər)
qoyunun dizi ilə topuğu arasındakı sümük. – Qoyunun budundakı sümüyə orta sümüx’ deyrıx, onnan aşağı topuğunacan olan sümüyə çin deyrıx
III
(Cəlilabad, Yardımlı)
sıra, cərgə. – Evin duvarınnan qaley bi çin
◊ Çin qurmax (Zəngilan) – sıra ilə bir-birinin üstünə yığmaq. – Əli gətdiyi odunnarı qəpidə çin quruf
IV
(Bərdə, Cəbrayıl)
xalça, gəbə üçün əyrilmiş ip. – Çin teyxa yunnan olur (Bərdə)
◊ Çin çəkməx’ (Cəbrayıl) – xalça, gəbə üçün ip əyirmək. – Nabat xala yaxşı çin çəkir. Çin vırmax (Cəbrayıl) – xalçaya, coraba naxış vurmaq. – Zibeydə coraba yaxşı çin vırır
V
(Yardımlı)
oraq. – Kətdə zəmini çinnən də biçeylər
VI
(Yardımlı)
dəfə, kərə. – Bi çin gəlmişəm hələ, genə də gedəcəm