1. Sərhəd, hüdud.
2. məc. Hədd-hüdud, son, nəhayət. Uşağın sevincinin həddi yox idi.
□ Hədd qoymaq – hüdud qoymaq, məhdudlaşdırmaq, normaya tabe etmək.
Sevgiyə hədd qoymaq, düzü, günahdır.
Həddən artıq (çox, ziyadə) – son dərəcə çox, hədsiz.
…İndi yazmalı mətləblər çoxdur, danışmalı sözlər həddən artıqdır.
Babayev onun həddən ziyadə böyük olan qaloşlarına baxıb birdən soruşdu.
Həddən aşmaq – bax həddini aşmaq.
Həddən aşıb büxlü-həsəd, şərarət; Yoldaş yoldaşına eylər xəyanət.
Həddindən artıq (çox, ziyadə) – bax həddən artıq (çox, ziyadə).
Rəna və Nizami Fəxrəddinin köməyindən həddindən ziyadə razı qaldılar.
Pristav həddindən artıq dil töküb naqqallıq eləyən Məşədi Nurunun üzünə tərs-tərs baxıb aralandı.
Həddindən aşmaq – bax həddini aşmaq.
Qətibənin iztirab və həyəcanı həddindən aşmışdı.
Həddini aşmaq – həddi-hüdudu aşmaq, son dərəcə çox olmaq, həddi keçmək.
Qəhrəmanın balaca Sabirə olan məhəbbəti həddini aşır.
Həddini aşan ötkəmlik elə bil Hidayəti ayıltdı.
3. riyaz. Dörd əməldə (toplama, çıxma, vurma, bölmə) işlədilən rəqəmlərin hər biri.
◊ Həddim (həddin, həddi) nədi(r) – nə cəsarət sahibiyəm (sahibsən, sahibdir) – itaətkarlıq, mütilik bildirir.
[Hacı Salah:] Xeyr, ağa, mənim nə həddim var ki, sənin [vəzirin] sirrini xalqa yayam.
[Molla:] Xeyr, qibleyi-aləm! Mənim həddim nədi sənə güləm. “M.N.lətif.” Həddini bildirmək – dərsini vermək, yerini bildirmək, yerində oturtmaq; cəzalandırmaq.
Həddini bilmək (tanımaq) – öz hərəkətində, davranışında, danışığında hədd-hüduda riayət etmək, ədəb dairəsindən kənara çıxmamaq, cığırından çıxmamaq. [Zeynal:] …Qudurğanlıq sizə xeyir gətirməz.
Həddinizi bilin.
[Bəhram:] Öz həddini tanı, Fitnə! Məğrur olma xoş səsinə!
Kimin həddi var, nə həddi var – heç kim cəsarət edə bilməz, heç kəsin cəsarəti çatmaz (hədə bildirir).
Soltan İbrahimin otağına kimin həddi vardı ki, gəlsin. ().
[Hüseynqulu ağa:] …Kimin həddi var, bundan sonra mənim əmrimdən çıxsın…
