İTAƏT
\[ər.\] сущ. 1. итӀаат; табий хьунухь, чӀалаз килигун, гафуниз яб гун (амал авун); муьтӀуьгъвал, табийвал; itaət etmək (eləmək, qılmaq) итӀаат авун, табий хьун, муьтӀуьгъ хьун, чӀалаз килигун, гафуниз яб гун (амал авун); itaətdə durmamaq итӀаат тавун, табий тахьун, чӀалаз килиг тавун, гафуниз яб тагун (амал тавун), вичиз кӀанивал авун; itaətdə olmaq итӀаатдик хьун, садан табийвилик, буйругъдик, гъилик хьун; itaətdən çıxmaq итӀаат тавун, итӀаатсузвал авун, табий тахьун, муьтӀуьгъ тахьун; чӀалаз килиг тавун, гафуниз (буйругъдиз) амал тавун (яб тагун), вичиз кӀанивал гьерекат авун; 2. itaətlə нареч. итӀаатдалди, итӀаат авуна, муьтӀуьгъ яз; муьтӀуьгъвилелди, гьуьрметдивди.