1. bax ailə 1-ci mənada.
Bir külfətdə dörd nəfər uşaq var…
[Qafar:] Pinəçilik edib yeddi baş külfətin ruzisini bir tövr ilə qazanıram.
[Molla Qurban:] Bəy yanında alnıaçıq, külfət yanında üzügülər olasan, inşallah!…
□ Külfət sahibi – ailə başçısı, ata.
İndi balaca uşaq özünü kişi və külfət sahibi hiss edirdi.
Nəcibənin … oğlu iyirmi-iyirmi beş il idi ki, kənddə evlənmiş, külfət sahibi olmuşdu.
2. köhn. evf. Arvad mənasında.
[Qəribin anası:] Mən Təbrizli Məmmədin külfətiyəm, bu da oğlumun nişanlısıbır. “”.
[Cahan:] Bəy, dəllal Kərbəlayı Nəsirin külfətiyəm, bəlkə tanıyasan?
Namaz kişinin külfətiyəm, – deyə, qarı könülsüz cavab verdi.
3. məc. Zəhmət, əziyyət, qayğı mənasında. Onu külfət basıb.