1. İbtidai halda olan, ibtidai mədəniyyət pilləsində olan; ibtidai. Vəhşi tayfalar. İnsanlar vəhşi halında yaşadıqları zaman.
– [Skif tayfası] cəsarətli, vəhşi xasiyyətli və köçəri olan müxtəlif qəbilələrdən ibarət idi.
// İs. mənasında.
[3-cü cəngavər:] Anasının namusunu ləkələmək istəyən vəhşilərdən dörd nəfərini vurub yerə sərdi.
2. Heyvan və quşlar haqqında: insanlara öyrənməmiş, ələ öyrənməmiş, çöldə sərbəst yaşayan. Vəhşi pişik. Vəhşi ördək. Vəhşi öküz.
– Vəhşi heyvanlardan Lənkəran sahəsində bəbir və respublikanın bütün meşələrində çoxlu ayı, canavar, tülkü və Sibir samuru vardır.
// İs. mənasında. Vəhşi heyvan.
Musiqi daşları gətirir dilə; Ram olur səsinə vəhşilər belə.
3. Yabanı, öz-özünə çöllərdə bitən.
Göyərən vəhşi güllər; Çığıran arzum kimi… Necə belini bükdü; Ocağını qaraltdı.
4. məc. Adamdanqaçan, adamayovuşmaz, ürkək, utancaq. Vəhşi uşaq. Bu qız lap vəhşidir ki.
5. məc. Adamsız, insansız, tənha; insan ayağı dəyməmiş, məskun olmayan. Vəhşi çöllər.
// Qorxunc, vəhşətli, heybətli. Vəhşi qayalar.
– Bu vəhşi ormandan uçmaq dilərdin; Bu qara zindandan qaçmaq dilərdin.
6. Azğın, qudurmuş, qaba, tərbiyəsiz. Vəhşi hərəkət.
– [Əbülhəsən bəy:] Köməksiz və yardımsız bir qızı sərxoş və vəhşi zabitlərin əlindən xilas etmək vəzifəm idi.
// Önüalınmaz, azğın, qızmış, coşmuş.
Mübaşir Məmməd vəhşi ehtirasla yanan gözlərini bir də Gülzara tərəf çevirdi…
// Qeyri-mədəni, mədəni cəmiyyətə yaraşmayan, mədəniyyətə yaraşmayan, mədəniyyətə zidd olan.
“Molla Nəsrəddi”nin qəsdi vəhşi adətlərin ortalıqdan götürülməyi yolunda çalışmaqdır.
İnqilabdan əvvəl vəhşi adətlərdən biri də qan düşmənçiliyi idi.
[Zeynal] qızmış vəhşi bir baxışla Mehribana tərəf yürüdü.
