“Vulqarlaşdırmaq”dan f.is
f. Bayağılaşmaq, qabalaşmaq
is. Vulqar şeyin halı; bayağılıq, qabalıq
Cəmi, hamısı, ancaq, var-yox. [Şaqqulu:] Vur-tut səkkiz manat pul var idi. C.Cabbarlı. [Baxış oğlu Həsənin] anası isə gözünün yaşını töküb, vur-tut bi
sif. 1. Buynuzla, yaxud təpiklə vurmaq xasiyyəti olan. Vurağan inək. Vurağan keçi. Vurağan at. 2. Sancan
is. Vurağan heyvanın xasiyyəti
is. riyaz. Vurma əməlində: vurma hasilini almaq üçün bir ədədin digər ədədə neçə dəfə vurulduğunu göstərən ədəd
f.sif. bax vurağan 1-ci mənada. Vuran öküzə Allah buynuz verməz. (Ata. sözü)
is. dan. Qarmaqarışıqlıq, ara qızışma, mərəkə, səs-küy; dava-vuruşma (adətən bir işin, hadisənin qızışdığını, ən qızğın çağını bildirir)
“Vurdurmaq”dan f.is
“Vurmaq”dan icb
is. 1. Vuruş, zərbə. Yan alan gəmilərin vurğusundan qorumaq üçün əsasın qabaq hissəsində xüsusi qoruyucu qoyulur
is. qram. Kəlmədə müəyyən səsin (səslinin) ucalması və bunun üçün o səsin və ya hərfin üzərinə qoyulan işarə
sif. dilç. Üzərində vurğu (vurğu işarəsi) olan. Vurğulu hərf
sif. 1. Vurulmuş, aşiq olmuş, həddindən artıq sevən; məftun. Zəfər sözünün də vurğunuyam mən; Günəşdən ucadır onun bayrağı! S
sif. dilç. Vurğusu olmayan. Vurğusuz heca
is. dilç. Vurğu olmaması
is. dan. Səs-küy, qalmaqal, vurçatlasın
1. is. Dava, vuruşma, dalaşma, qarmaqarışıqlıq, səs-küy, qalmaqal. Kazım gülərək dedi: – Ay Allahqulu, yaxşı ki, yaxamızı bu vurhavurdan qurtardıq
1. “Vurmaq”dan f.is. 2. riyaz. Hasil almaq üçün bir ədədin başqa bir ədədə, yaxud öz-özünə vurulması
f. 1. Əli ilə və ya əldə tutulan bir şeylə çırpmaq, zərbə endirmək. Ağacla vurmaq. Şillə vurmaq. Qamçı ilə vurmaq
1. “Vurnuxmaq”dan f.is. 2. is. Təlaş, təşviş, həyəcan, çaxnaşma. □ Canına vurnuxma salmaq – qorxuya salmaq
f. 1. Boş-boşuna o tərəf-bu tərəfə getmək; qurdalanmaq, yerində hərəkət etmək, boş-boşuna daim hərəkətdə olmaq, əlləşmək, çalışıb-çapalamaq
sif. Azğın, qudurğan; şuluqçu, dəcəl, zərər verən (bəzən qoçaq, qorxmaz mənasında da işlənir). Teymur ağa həm məşhur kefçi, həm də nüfuzlu və vurub-yı
is. riyaz. Vurma əməlində: iki və ikidən çox bir-birinə vurulan ədədlərdən biri
is. riyaz. Hesabda: tam ədədlərin vurulmasında eyni toplanan kimi təkrar edilən ədəd
“Vurulmaq1”dan f.is
“Vurulmaq2”dan f.is
məch. 1. Zərbə endirilmək. Ağac ilə vurulmaq. // Döyülmək, kötəklənmək. 2. Çalınmaq, qaxılmaq, soxulmaq
f. Bənd olmaq, aşiq olmaq, məftun olmaq, həddindən artıq sevmək. Qazamat qulluqçularından birisi Həcərə vurulur
is. Sərrast vurma. Ağalıq verimlədir, igidlik vurumla. (Ata. sözü)
is. 1. Vuruşma; dava, müharibə, döyüş. Qılınc vuruşundan, güllə səsindən; Yuvadakı quşlar uçhauç oldu
f.sif. Döyüşən, savaşan, dalaşan, çarpışan, dava edən. Düşmənlə vuruşan qoşun. // İs. mənasında. Vuruşanları aralamaq
“Vuruşdurmaq”dan f.is
icb. Bir-birinin üzərinə salışdırmaq, savaşdırmaq, aralarına dava salmaq. Dostları vuruşdurmaq
sif. Çox vuruşan, döyüşən, savaşqan; vuruşmağı, savaşmağı sevən. Vuruşqan uşaq
1. is. Döyüş, çarpışma, dava, savaş, savaşma. Fəxrəddinlə turanlıların vuruşmaları bir saatdan artıq çəkdi
f. 1. Döyüşmək, savaşmaq, çarpışmaq. Düşmənlə vuruşmaq. – Gəl indi cəbhəyə, yoldaş olaq biz; Bir cüt aslan kimi vuruşaq qoşa
is. [ər.] 1. Olma, varlıq, mövcud olma, var olma. Bəs bunların vücudu nəyə lazımdır! M.F.Axundzadə. Kəndlilər onun [Xəlilin] vücudunu özləri üçün bir
sif. Bədənli, gövdəli, cüssəli, əndamlı. Qız ucaboylu, sağlam vücudlu, sarısaçlı bir rus qızı idi. M
is. [ər. vücud və fars. …namə] Folklorda: insanın doğulduğu gündən son gününə qədər keçirdiyi həyatın ayrıayrı mərhələlərini əks etdirən aşıq şeri for
[ər. “vəkil” sözünün cəmi] köhn. Vəkillər
is. [ər.] Öz heysiyyətini, mənliyini yüksək tutma, mühafizə etmə; təmkin, ağırlıq, ciddiyyət, başıucalıq
zərf Əzəmətlə, başını dik tutaraq, təmkinlə. Bir qaya başına qartal qonaraq; Dayanmış yenə də sakit vüqarla! S
sif. Öz heysiyyətini, mənliyini qoruyan; təmkinli, təşəxxüslü, ağır, başıuca, məğrur. Vüqarlı adam. – Baş-başa çatılmış bu qoca dağlar; Vüqarlı qəlbim
is. Təmkinlilik, ağırlıq, ciddilik, öz mənlik və heysiyyətini uca tutma, qoruma; başıucalıq. Maral ayağa qalxanda Qara kişi onun vüqarlılıq verən dəri
sif. Vüqarı olmayan, vüqardan məhrum; heysiyyətsiz. Vüqarsız adam
is. Vüqarı, heysiyyəti olmama; heysiyyətsizlik
[ər.] köhn. Vaqe olma, baş vermə. Hadisati-mütənəvviənin vüquundan sonra, Məhəmməd şah Səfəvi səltənəti öz oğlu Şah Abbasi-Əvvələ təslim etdi