biyaban
[fars.] сущ. баябан (векь, хъач, ттар авачир дуьзен чка); чуьл, сагьра.
f. «susuz (yer)» səhra, çöl
i. bax səhra I
biyaban bax səhra
сущ. степь, пустыня
is. désert m, steppe f
is. [fars.] Otsuz, bitkisiz düz yer; səhra, çöl (bəzən, çöl-biyaban şəklində işlənir). Ol pir qalıb orada heyran; Məcnun tutuban rəhi-biyaban
пустыня
