1. İnsanın öz şəxsi və ictimai davranışını təyin edən mənəvi və əxlaqi prinsiplərin məcmusu; şərəf, qeyrət, heysiyyət.
[İmamverdi:] Bəy, namus bir bəyzadələrdə deyil, kasıb-küsubun da özünə görə namusu var və namusum da məni qeyzlənməyə vadar eləyir.
[Nazlı:] Maral! Maral!… Həyat beşgünlükdür, fəqət namus… Namus əbədidir.
[Babası Fatmaya:] Sənin namusun olsa, mənim qapıma gəlməzsən, itil gözümün qabağından, çəngi!
□ Namusdan salmaq – ləkələmək, abırdan salmaq, biabır etmək, rüsvay etmək.
Namusuna qısılmaq – abır gözləmək, öz heysiyyətini, şərəfini gözləmək.
Namusuna toxunmaq – bax qeyrətinə toxunmaq (“qeyrət”də).
[Mərcan bəy:] Buraxın, məni tutmayın, bu saat mən bu kişini qanına bələşdirim, bu mənim namusuma toxunan işdir.
Namusunu satmaq – özünü rüsvay etmək, abırdan salmaq, öz heysiyyət və şərəfini atmaq.
[Səttar xan:] Namərd sən özünsən, sən həm bacının, həm də vətənin namusunu satmaq istəyirsən.
[Gülnaz] qaravaş kimi işləyir, amma namusunu satmağa razı olmur.
// Bəkarət, ismət, təmizlik.
2. Namusla şəklində zərf – 1) şərəflə, şərəf və heysiyyətini gözləyərək. Namusla yaşamaq.
– Mən deyirəm; Bu namusla yaşayanlar bəxtiyardır.
Namusla sürmüşəm öz dövranımı; Verərəm haqq üçün şirin canımı. ;
2) çox yaxşı, yüksək səviyyədə, əla surətdə. Namusla işləmək. Öz vəzifəsini namusla və vaxtında yerinə yetirmək.
