1. Gün çıxmadan və ya batarkən göydə görünən qızartı.
Od tutub qırmızı atəşlə yenə yandı üfüq; Şəfəqin qırmızı rəngilə işıqlandı üfüq.
2. məc. Parıltı, bərq, şölə.
[Qadın] üzərinə o qədər daş-qaş tökmüşdü ki, güzgünün qabağında durduğu zaman özünün belə şəfəqdən gözləri qamaşırdı.
[Hacı Murad:] …Almazların şəfəqi gözlərimi qamaşdırır.
□ Şəfəq vermək (salmaq, saçmaq) – parıldamaq, bərq vurmaq, işıq saçmaq, şölələnmək.
Burdan bir atlı getdi; Atın oynatdı, getdi; Gün kimi şəfəq saldı; Ay kimi batdı, getdi. ().
Buludlar dağlara yavıqlaşdıqca kənarları ağarıb gümüş kimi şəfəq verirdi.
