1. f.is. кил. sırınmaq; 2. кил. sırıqlı 2).
сущ. от глаг. sırınmaq; стёжка, простёжка; стегание, простёгивание
1. “Sırınmaq”dan f.is. 2. bax sırıqlı 2-ci mənada. Yunis sırınmanı alıb əyninə taxmamış Davud kəndiri belinə bağladı