M.Fasmerin yazdığına görə, baca türk dillərində “böyük bacının əri” deməkdir, -naq isə kiçiltmə şəkilçisidir: böyük bacının əri kiçik baldızının ərini belə adlandırıb, ona görə də burada kiçiltmə mənası var. Azərbaycan alimi Ə.Dəmirçizadə isə -anaq hissəsini qohumluq əlaqəsi bildirən söz kimi şərh edib. Hər iki halda (həmin alimlərin fikrinə görə) sözün kökü bacı kəlməsi ilə bağlıdır, amma nə Fasmerin (-naq kiçiltmə şəkilçisidir), nə də Dəmirçizadənin (-naq qohumluq bildirir) fikrini təsdiq edən əlavə dəlil tapmaq mənə nəsib olmadı. Bircə orası aydındır ki, -anaq2 şəkilçisi feilə qoşulur (boğanaq, döyənək), adlara artırılmır (tozanaq –toz –a –maq, tozumaq feilindən əmələ gəlib, boğanaq isə ayrıca izah olunacaq). Bu sözün sinonimi kimi adaşböşük kəlməsi də işlədilib, mənası “kəbin üzrə dost” deməkdir (böşük türk sözü deyil, İran dillərindən keçmədir, “kəbin üzrə kişi qohumları” deməkdir). Bacanaq sözü heç də bütün türk dillərində “bacıların əri” anlamında işlədilmir. Məsələn: uyğur dilində qadın öz ərinin, kişi öz arvadının qardaşına bacanaq deyir. Bacının ərinə, kəbin qohumlarına, ata nənəsinə və digər şəxslərə də bacanaq deyənlər var. Deməli, bacanaq kəlməsini bacı məfhumu ilə məhdudlaşdırmaq doğru ola bilməz. Güman edirəm ki, sözün əsli bağanaq (əlaqə, bağlılıq, qohumluq) kimi olub və sonradan təhrif nəticəsində bacanaq şəklinə düşüb. Uyğur, qırğız, tatar dillərində (xüsusən də dialektlərdə) sözün bağanaq forması indi də özünü göstərir. Kəlmə bağ (isim), bağ -a (feil), bağ -a -naq (isim) ardıcıllığı üzrə əmələ gəlmişdir. Məsələ açıq qalır. V.Radlovun əsərində şəkiçiləşmiş inaq sözü “dostlaşmaq” mənasında qeydə alınıb. Ola bilsin ki, ina-m, ina-n kimi sözlər inaq (inak) kəlməsi ilə qohumdur. M.Kaşğaridə bacanaq yerinə, öz kişi (özümüzünkü) işlədilib. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti)