Roma imperiyasının mövcudluğunun son dövrlərində at haqqında danışanda “caballus” sözünü işlədirdilər. Bu söz ispan dilində “caballo”, italyan dilində “cavallo”, fransız dilində isə “cheval” kimi səslənməyə başladı. Döyüşən atlı dəstəsinə ispan dilində ”caballeria”, italyan dilində “cavalleria”, fransızcasa “chevalerie” deyilirdi.
Amma at alıb onu saxlamaq çox baha başa gəldiyindən keçmişdə və orta əsrlərdə buna ancaq yuxarı zümrənin nümayəndələrinin imkanı çatırdı. Məlum olduğu kimi, cəngavərlər də (yəni silahlı atlılar) əsil-nəcabətli insanlar idi. Aşağı zümrənin nümayəndələri piyada döyüşürdülər.
Bu səbəbdən də “atlı” mənasında işlənən sözlər – şevalye, kavaler – damarında əsilzadə qanı axan adamın sinoniminə çevrildi.
Avropa atlılarının (yəni əsilzadələrin) özlərinin davranış kodeksləri var idi. Həmin kodeks zəiflərə – qadın, uşaq, qoca və məğlub edilmiş düşmənə qarşı xüsusi alicənablıq göstərilməsini nəzərdə tuturdu. Bu, zadəganlıq kodeksi (və ya Fransada deyildiyi kimi, şevalye) idi. Nəticədə “kavaler” sözü zəiflərə, xüsusən də qadınlara qarşı mehriban və alicənab münasibət göstərən güclü insana deyilməyə başlandı. (Ayzek Azimov. Sözlərin tarixi)
