(Ordubad) dən suyu, taxıl dən tutmağa başlarkən verilən su. – Nədir əxşam taxıla dənab verdi
(Ağbaba) bax dəndəx’. – To:uğun dəncəyi arpeynan doludu
(İmişli) dəyirmanda dən üyüdən adam. – Dəğirmanda dənçi çoxudu, çəkə:lmədim dəni
I (Meğri) iri, bazburudlu (adam). – Hani indi u dənd cavannar II (Culfa, Ordubad) xışın kötük hissəsi
(Mingəçevir) dəyirmanın dən tökülən hissəsi
(Bakı, Göyçay, Mingəçevir) araba təkərinin şini ilə topunu birləşdirən barmaqlıqlar
(Borçalı) çinədan. – Dəndəx’ toyğun döşündo:lor, ora dən yığıler
I (Kürdəmir, Şəki) 1. b a x dəndə (Şəki) 2. nərdivanın pillələri (Kürdəmir). – Ayağu: düz bas dəndəniyə, yıxılarsan; – Təkərin dəndənəsi sınmışdı II (
I (Zəngilan) toxum (yemiş, qarpız və s.-də). – Bir həylə dəndix’ salmışdım, biri də bitmeyib II (Qazax) bax dəndəx’
(Meğri) kef ◊ Dəndirinə dəyməx’ – xətrinə dəymək, qəlbinə toxunmaq. – Düz söz deyəndə də dəndiro: dəyir
I (Lənkəran) günəbaxan tumu. – Qo:rulmuş dənə çıtdıyısa:n? II (Salyan) da, də. – Gedəy dənə, kimi gözziyirsən III (Salyan) tilov
(Ordubad) bax dənab
(Qazax) seyrək, tək-tək. – Göyçəx’ qızdı, əmbə dənəbir çili var üzündə
(Bakı, Salyan, Şəki) buğdanı samandan ayırmaq üçün sovurma. – Dənəvar külək vaxdı olar (Salyan) ◊ Dənəvar olmax (Şəki) – sovrulmaq, samandan ayrılmaq,
(Yardımlı) hədik. – Qışda dənəvə yaxşı oley
I (Mingəçevir, Şəki) bax dənəvar. – Xırmanda taxılı döyüf kürəx’nən alıf atıllar ki, tozu, samanı təmizdənsin, buna diyillər dənəvər (Şəki) II (Kürdəm
(Cəlilabad) ağıl. – Baş qoşmo:na <qoşma ona>, dəngi əsgigdü
(Meğri) heyvan sağılan yer. – Otammellər, qoyunu dəngahda qovalellər elə-belə
(Ağdam, Göyçay, Sabirabad, Ucar) tayfa, nəsil. – Bizim kətdə beş dəngə var; – Bırda var Süleymannı dəngəsi, Hajabbasdı dəngəsi, Qışdağarxı dəngəsi; –
(Xaçmaz, Dərbənd, Kürdəmir, Qubadlı, Qusar, Lənkəran, Şamaxı) piyalə. – Dəngənədə süt var, gəti, atun içsün (Lənkəran); – Süfrənün üsdündə dəngənələr
(Ağcabədi, Qazax, Tovuz) diqqətlə baxmaq, gözünü zilləmək
(Şəki) qulaq asmaq, dinləmək. – Darvazada əməlli dəngətdədim
(Qax, Oğuz) bax dengi. – Üzümü dəngiyə yığmışam, gəl dəngini götür, apar boşalt (Oğuz)
(Ağcabədi) yersiz mübahisə edən. – Bu, dəngiduval adamdı
I (Bakı, Qarakilsə, Quba, Sabirabad) bax dəngiz-düngüz. – Əkinin içində dəngil-düngül alağ var (Bakı); – Yaxşı yağış ülmiyəndə taxıl dəngildüngül bitə
(Tovuz) quru. – Çörəx’ lap dəngiltəydi, yeməy olmur
(Cəbrayıl, Zəngilan) seyrək, tək-tək, orada-burada. – Cəvizdər dəngiz-düngüz gətirifdi (Cəbrayıl)
(Daşkəsən, Gədəbəy) qədər; kimi. – İki o qaş dəηli olor (Daşkəsən); – Burdan Şınığa nə dəηli olar görən? (Gədəbəy)
dəngüdüvan eləməx’: (Zəngibasar) dağıtmaq, tar-mar etmək. – Hər şeyimizi dəngüdüvan elədilər
(Cəlilabad, Lənkəran) bax danqıl. – Çox dəngül adammışsan (Lənkəran); – Zibeydə yaman dəngül qızzı (Cəlilabad)
(Lənkəran) yünğüllük, arsızlıq. – Gəl sən dəngüllüyünnən əl çək
(Yardımlı) yüngülxasiyyət. – Dəngüş adamnan səy adam yolə gedey
I (Çənbərək) tərləmək. – Kosa Məhərrəm atıl-batıl olmuşdu, yenijə dəηzərif II (Cəbrayıl, Salyan, Zəngilan) 1
(Borçalı) başaq, biçin zamanı yerə tökülən sünbül. – Ay uşax, gedin, tökülən dənnəmeyi yığıf gətiriη
(Ağcabədi, Başkeçid, Borçalı, Şəmkir, Şuşa, Ucar) yığmaq, dərmək. – Buğdanı dənne:rix’; – Ağaşdan tut dənne: rəm (Ağcabədi); – Əriyin hamsını dənniyiv
(Salyan) çinədan. – To:ğun dənnigi boşdu
(Naxçıvan, İrəvan) bax dənab. – Buğdaların dəno vaxdıdı, ay bir su olaydı, dəno:nu verəydik (İrəvan); – Dəno verərdıx yetişəndə ki, dən bağlasın belə
(Göyçay) plov həlimi. – Anam mənə dəno:lama verdi
(Meğri, Ucar) ağıldankəm; yüngülxasiyyət. – Dənsiz adam məclisdə yoldaşdarın utandırar (Ucar); – Tuğutda Anıxdan dənsiz adam yoxdu (Meğri) Dən suyu (
(Lerik, Yardımlı) qızarıbbozarmaq, pərt olmaq. – Neşin dənzeysən (Yardımlı)
(Şəki) yüngülxasiyyət. – Pis olduğuna dəpbülüm Məmməd diyillər
(Gəncə) gəlirli, xeyirli. – Ağır otu, batman gəl! Munnan savay dəramətdi iş harda tapajasan
(Culfa, Gəncə) alaf, yem. – Dərbəmiz az olanda qapımızın heyvanın tutuf satardıx (Gəncə); – Qışa dərbə hazırrıx eləmisə: n? (Culfa)
(Kürdəmir, Lənkəran) darvazada olan kiçik qapı
dərbənd olmax: (Cəbrayıl, Zəngibasar) fikir vermək, əhəmiyyət vermək. – Əşi, dərbənd olma, qoynan nə desə desin (Zəngibasar); – O:n sözünə dərbənd olm
(Zəngilan) bax dərya II
(Bakı, Qazax) 1. dərdli (Bakı). – Əybi kim elər-əybəcər, soğanı kim yeyər-dərdəcər 2. xəstə (Qazax). – Dərdini çəx’məxdən dərdəcər olmuşam
(Quba) bahalı paltarlıq parça (keçmişdə). – Suna xanum dərədən paltar tikmişdi
(Oğuz) uşaq oyunu adı
(Lənkəran) dırmıq. – Yeri dərəğnən dərəğli:ruğ