(Xaçmaz, Quba, Qusar) pərdilərin üstünə düzülən taxta. – Öyə əlli zabağ çatmudi <çatmayır> (Xaçmaz)
(Cəbrayıl) pis. – O sənnən zabın oğlandı:?
(Balakən) qıf
I (Borçalı, Qazax) bax zabır. – Zabreynan nö:üt də töx’, su da töx’, isdəsəη, yağ da töx’ (Borçalı) II (Bolnisi) acizlik
(Borçalı, Qax, Qazax, Zaqatala) bax zabır. – Oğul, İsə, get qonşumuzun zabrısını gətir (Qazax)
(Borçalı, Qax, Zaqatala) bax zabır. – Zabruni qeti, üşşeyə nöyüt toqum (Qax); – Zabruni tez qeti, çırağa növüt tökəsiyam (Zaqatala)
(Zəngibasar) pislik, yamanlıq. – Zabunnuğ eley, özinə oley
(Borçalı) bax zabır. – Zaburnan nöüt töküllər, su töküllər
(Meğri) səfeh, ağılsız. – Hümbət əyal dəyi ki, zadırdı
zaft eləmax: (Şəki) becərmək, qulluq etmək. – Yeri özüm zaft eli:rəm Zaftında olmax (Qax) – öhdəsində, ixtiyarında olmaq
I (Zəngilan) zəif. – Kamıl yaman zağadı II (Ağbaba, Çənbərək, Hamamlı, Qax, Naxçıvan, Şərur) 1. mağara (Ağbaba, Çənbərək, Hamamlı, Naxçıvan, Şərur)
(Lənkəran) qızıl suyu. – Üzigimi zağaba saldırdım
(Çənbərək) özünü öymək, lovğalanmaq. – Zağalanan adamnan zəhləm-zivərim gedir
(Kəlbəcər, Zəngilan) qaraqarğa. – Zağa:n əti yeməlidi (Zəngilan)
I (Quba) bax zağa I. – Bu uşağ hələ əvvəldən zağardu II (Cəlilabad, Lənkəran, Masallı, Salyan) Əli yaman zağar adamdu, xoşuma gəlmey (Lənkəran); 2
(Bakı) xəz papağın qıraqları. – U qədər düz söz danışmısan ki, börkü:n zağarası gedib
(İrəvan) qısaboy. – O, zağarçanın biridi
(Qazax, Kürdəmir, Mingəçevir) yekəqarın. – Yoldan bir zağarqarın adam keşdi (Kürdəmir)
(Saatlı) bax zağalammax. – Çox zağarramma, sə:n işün döyi bı
(Qarakilsə) bax zağalammax. – Zağarrammax peşəsidi onun
(Salyan) dikbaşlıq
I (Qax) it II (Cəbrayıl) yağlı (süd). – Ölən inəyimizin südü yaman zağlıydı
I (Meğri) zəhər. – Eran xannərinə heş zağnabıt da vermeydıx II (Meğri) zəy
(Gədəbəy, Tovuz) təzə doğmuş (qırxı çıxanadək) qadın. – Arvat zahadı, hələ bilmərrə işdə:məz (Gədəbəy); – Suqra zahadı (Tovuz)
(Oğuz, Şəki) bax zaha. – Zahı mala soyux su verməzdər
(Lənkəran, Şəki) bax zaha
I (Füzuli, Kəlbəcər, Qarakilsə, Laçın, Oğuz) iki əkin sahəsi arasında sərhədi müəyyənləşdirmək üçün saxlanılan əkilməmiş yer
(Ağsu) bax za:ra. – Zahran Məmmət mə: sögüb
I (Tovuz) daxma. – Nisa bir zaxmada olur, laf köhnə II (Gəncə) dirək
(Dərbənd) taxıl saxlamaq üçün taxta və s. düzəldilən anbar. – Zaxorun üşdörd təxdəsi ağəcdən ular
(Dərbənd) taxıl saxlamaq üçün taxtadan düzəldilmiş iri qab. – Zaxur təxdədən qeyrilədi, unə hacbuğda da tükəllər
(Bakı) acı
(Cəbrayıl) lovğa-lovğa
(Saatlı) zəhər. – Zaqqun kimidi, yeməg olmaz mıyı
(Zaqatala) 1. əmiarvadı 2. dayıarvadı
zalav çekmağ: (Qax) dad çəkmək. – Mən zalav çekə qaldı, honun vəsiləri yidirmədilər
(Dərbənd) salxım. – Ağadayının zalxumi çox iri uladi
(Cəbrayıl) birdəfəlik. – A:dil zamanazu getdi
(Ağbaba) zarafatcıl
(Salyan) heyvanın qarnının altındakı və quyruğundakı tüklərə yapışıb qurumuş qığlar, şaqqıldaq. – Zambıldağ qoyında olır; – Zambıldağ qışda da olar, y
(Qazax) ağırtərpənən, tənbəl
(Tabasaran) xərək. – Zamburaqnan daş daşıtdülər
(Dərbənd) üzəngi
(Bakı) guya. – Özin elə aparır ki, za:ra bı işdərdən heç xəbəri yoxdu
(Bakı) bax za:ra
(İrəvan) səs-küy. – Evlərində zarapba-zorruxdan qulax tutulur
(Bakı) bax za:ra. – Za:rəm ki, mən onnan ötrü mə:təlmişdim
(Şəki) birdən, qəflətən. – Zarılbatıl daldan bir şillə ilişdirdim una, yerindəcə qaldı
(Şamaxı) 1. yalvaran 2. bədəncə zəif ◊ Zarınc olmağ – zəifləmək, bədəncə zəif olmaq. – Lap dayi zarınc olmusan
(Cəlilabad) zarafat ◊ Zarnağlığ eləməy – zarafatlaşmaq. – Onda o, baləcə uşəğ idi, onnan zarnağlığ oxatan eləmişəm ki