ÇAĞLAMAQ

f.
1. Çağıltı ilə axmaq, şırıltı ilə köpüklənərək tökülmək. Şəlalə çağlayır.
– Göy otların arasından bulaqlar; Şırıltıyla köpüklənərkən çağlar. A.Səhhət.
Nəbi … qıjıltı ilə gedən çaylara, qayalardan çağlayıb tökülən şəlalələrə tamaşa edirdi. S.Rəhimov.

2. məc. Qaynamaq, coşmaq.
Cəmisi bir ay əvvəl burada sakit və məsud bir həyat çağlayırdı. Mir Cəlal.
O getdi, çağladı ürəyində kin; Getdi sorağında baharın, yazın. N.Xəzri.

// Obrazlı təşbehlərdə.
Könül hıçqırtısı, qəlb atəşi, can yanğısıdır; Sən mənim göz yaşım ol, çağla, Segah, çağla, Segah! B.Vahabzadə.

Sinonimlər (yaxın mənalı sözlər)

  • ÇAĞLAMAQ coşmaq — daşmaq

Etimologiya

  • ÇAĞLAMAQ Çağ səs (əsasən, su səsi) demək olub. Söz ondan törəmədir. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti)
ÇAĞLAMA
ÇAĞLAYAN

Digər lüğətlərdə