ŞÖHRƏTPƏRƏST (şöhrət düşkünü) O [Adilə], Camalın həmişə gücü çatmayan böyük şeylərdən yapışdığını və şöhrətpərəst olduğunu yaxşı bilirdi (Y.Şirvan); KARYERİST Ellər ona “aşıq” – deyə güldəstələr bağışlar; Karyeristin küt başına yağar odlu yağışlar (S.Vurğun); ŞÖHRƏTBAZ İbrahim: Bacarsan, bir-iki də minnətçi götür: o şöhrətbazdır (A.Şaiq); ŞÖHRƏT DÜŞKÜNÜ Bu ad-san, şöhrət düşkünü; Sığmaz imiş yerə, göyə (A.Şaiq); ŞÖHRƏTSEVƏN.
Şöhrətpərəstlik
Şöhrətpərəstlik insanın öz qabiliyyətlərinə və ya özünün başqaları üçün cəlbediciliyinə həddindən artıq inanmasıdır. XIV əsrə qədər o, belə narssistik çalarlara malik deyildi və sadəcə mənasızlığı nəzərdə tuturdu. Onunla əlaqədar lovğalıq termini ilkin olaraq insanın öz imkanlarını nəzərə alması və Allahın köməyinə ehtiyac olmadığını, yəni əsassız öyünməyi nəzərdə tuturdu; Baxmayaraq ki, hazırda şöhrət əsasən müsbət məna daşıyır. Latın sözündən yaranan gloria da təqribən öyünmək deməkdir və tez-tez mənfi tənqid kimi istifadə olunurdu.
Bir çox dinlərdə şöhrətpərəstlik müasir mənada bütpərəstliyin bir növü hesab olunur ki, bu zaman insanın öz surəti üçün özünü Tanrının böyüklüyünə bənzədir və bununla da zamanla İlahi lütfdən ayrılır. Xristian təlimlərində şöhrətpərəstlik qürur nümunəsidir, yeddi ölümcül günahdan biridir. Həmçinin, Bəhai dinində Bəhaullah “şöhrətpərəst təsəvvürlər” terminindən istifadə edir.
Fəlsəfi olaraq, şöhrətpərəstlik eqoizm və qürurun daha geniş bir forması sayılır. Fridrix Nitsşe yazırdı ki, "şöhrətpərəstlik orijinal görünmək qorxusudur: beləliklə, bu, qürurun olmamasıdır, lakin mütləq orijinallığın olmaması deyil".