(Tovuz) bir az, azca. – Bu axşamlığa dınqajıx nöyüt ver, çırıyı yandırım, qarannıxdayıx
(Cəbrayıl) vanna
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Qazax, Naxçıvan, Şuşa, Tovuz) bax dıqqılı I. – Dınqılı qardaşın adı Baxtıcamaliydi (Naxçıvan); – Bizim dınqılı gədə məytəvə getm
(Gədəbəy) kiçik, balaca. – Sədəfin qızı dınqılınca şeydi, elə bil bu heç onun balası döy
I (Kürdəmir, Mingəçevir) bax danqır. – Odey, Miri teyxa dınqırdı (Kürdəmir) II (Mingəçevir) arıq, sısqa III (Qazax) qaval
(Qazax) yüngülxasiyyət
(Qazax) qavalçalan. – Gedif oğlu dınqırvuran oluf
(Çənbərək, Gədəbəy, Goranboy, Qazax, Şəmkir) lap azca, azca. – Dınnajıx mq: su ver (Goranboy); – Dınnajıx yağ gəti ərit xəngəldən ötrü (Gədəbəy); – Nə
(Meğri) kəsər alətlərinin ağzı (dəryaz, oraq, dəhrə və s.)
I (Cəlilabad, Lənkəran, Masallı) 1. aralı (Lənkəran). – Ağa, qapını bikgə dır qoy 2. ara (Cəlilabad)
(Borçalı) uşaq oyunu adı
(Borçalı) bax dərədöymə
(Zəngibasar) doyunca, doyana qədər. – Uşax dıratıxa yedi getdi
(Zəngibasar) güc, qüvvə. – Mən sə:n dırbının qava:nda da:na <dayana> bilmərəm
(Kürdəmir, Salyan) 1. iri üyüdülmüş undan bişirilmiş çörək (Salyan) 2. cod, kobud (Kürdəmir). – Keçi qəzili dırbız olur
(Gədəbəy) qaçmaq. – Dırçı, çatamməjaxsaη, tez olgunan göröm
(Borçalı, Hamamlı) 1. dağın döşü (Hamamlı). – Dağın dırdasında müəl yer var, mal ki, doydu, o müəl yerində yatışıf dincəlir 2
(Borçalı) qozbel. – Qojalanda adam dırdabel olor
(Borçalı) qozbelləşmək. – Qarının beli dırdalanıf
(Böyük Qarakilsə) qozbel
(Meğri) böyük. – Dırdex’ gədəsən, gedip qoşulmusan xıcca-mıccıya
(Qazax) sözünün yerini bilməyən, yersiz danışan
(Qazax) dəyənək. – Kişi dəli oluf, dırdıngini götürüf tüşüf heyvanın canına
(Çənbərək) sıxışdırmaq, sıxışdırıb çıxarmaq. – Alosman arvadın dırdışdadı çıxartdı
(Basarkeçər, Hamamlı) bax diryan. – Otu dırgannan götürrüx’ (Basarkeçər); – Dırgannan taya yığırıx, otu maşına yüx’lüyürüx’; – Dırganı əlinə al, küləş
(Hamamlı) bax dirgançı. – Dırgançı dırgannan otu tayya verir
(Hamamlı) vaxtından tez doğan qoyun. – Qoyun payızda doğur, yaza çıxır, ona dırgel de:rix’. – Dırgel faraş doğandı
(Kürdəmir) velosiped. – Dırığın sürməydən uşağ dərsdən təzikib
(Tərtər) arıq Dır qoymağ (Salyan) – qızışdırmaq, aranı vurmaq. – Sən dır qoymason, heş kəs savaşmaz
(Çənbərək) ev-eşik; dolanacaq. – Məxsət özünə yaxıcca dırmadırış qayrıf
(Quba) dırmıq. – A qız, xırmannan dırnavuci gətir
dırneyi dağılmax: (Naxçıvan) evi dağılmaq (qarğış). – Səni görim dırneyin dağılsın, ə mərdimazar
(Qazax) arıq, yöndəmsiz
(Dərbənd, Tabasaran) bax dırnavuc. – Yığıban dırnovucnan luqut düzəldeydig (Dərbənd)
(Xanlar) ölüvay, yararsız. – Öyün uşsun, dırtaşa atı bizə satan
(İmişli) bax dişərmax. – Day ot yavaş-yavaş dışarır
(İmişli) bax dişərti. – Çöli gəzdim, bi tikə dışartı tapbadım
(Basarkeçər) bax dişğarı
(Meğri) bax dınt. – Bu qazmada dı:t yuxdı, bunnan yer qazmax ulmaz
(Mingəçevir) 1. balaca 2. az, azca
(Göyçay) xırda-xırda. – Gənal kitil-kitil, dıtdax-dıtdax olur, indi döymə verrıx
(Zəngilan) boylanmaq. – İlan başın çıxardıf maηa sarı dı:tdıyırdı
(Ağdam, Cəbrayıl, Oğuz) bax ditdili II
(Qarakilsə) az-az qazmaq. – Düsərinən dıtmıxlan, mən də gəlirəm
(Qarakilsə) bax dıηıtdamax. – Nə qədər dı:ttadımsa, heş nə görə:lmədim
(Qazax) cəld, tez getmək. – Dərdiη alem, quzularımızı dıvılda get qaytar
I (Ağdam, Ağdaş, Basarkeçər, Bolnisi, Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Mingəçevir, Şəmkir, Tovuz) dıbır. – Keçi balası bir ildən keçənnən soηra olor dıvır (Qaza
dıvırıx yeriməx’: (Hamamlı) xırda addımlarla tez-tez yerimək. – O yaman dıvırıx yeri:r; – Həsrəti gördüm, yaman dıvırıx gedirdi
(Ağdərə) qısaboy. – Qulu boydan çox kiçiy olduğuna ona dıvıs Qulu deirix’
(Ağbaba, Bolnisi, Çənbərək, Şuşa, Tovuz) sadəlövh, hər deyilənə inanan. – Nə dıydıx adamsan, hər şeyə inanırsan (Ağbaba); – Abbasın oğlu çox dıydıx ad