(Ucar) oyuncaq adı. – A bala, dərsüvi də oxu, dıyır da sür
(Kürdəmir) böyük, yekə. – Dızal oğlansan, özüvi yaxşı apar
(Basarkeçər, Borçalı) qaçmaq. – Hə, nejə dızdandı (Borçalı)
(Zəngilan) çılpaq. – Yay ki gəldi, bı uşaxlar dızıldaylax gəzəcaxlar
(Ağdam, Beyləqan, Füzuli, Kəlbəcər, Tərtər) 1. yekəpər (Füzuli). – Ərəstun elə dızıxdı ki, qapıdan keçəmmir 2
(Cəbrayıl, Cəlilabad, Füzuli, Kürdəmir, Masallı, Oğuz, Şamaxı, Tovuz, Zaqatala, Zəngilan) qaçmaq. – Uşaxlar onu görcəy dızıxdı (Şamaxı); – Sən gələn k
I (Çənbərək) oynatmaq. – Qüçüyü dızılama, dişi qırılı ha! II (Çənbərək) sahənin otunu ordan-burdan çalmaq, biçmək
(Füzuli) bax dızqırıx. – Bu gün yaman dızırıx qopmuşdu
(Şəmkir) qorxaq. – Ə:, nə dızqağ adamsaη, işdən də adam qorxarmı?
(Kürdəmir) külək, tufan, çovğun. – Qışda dızqırıxdan baş açammadılar
(Meğri) atmaq, tullamaq. – Ver, qulım <qolım> getdıxçan dızleyim, gessin düssün dərənin dibinə
I (Ağbaba, Ordubad, Tərtər, Ucar) yekə, böyük, iri. – Bu dızman qızlar oxuyan döyül (Ağbaba); – Onnan güləşmə, o, dızman adamdı (Ucar) II (Çənbərək, F
(Qarakilsə) 1. bəzəkdüzəkli 2. təmtəraqlı
(İmişli) qolugüclülük. – Dızmırrığ eləmə, get mal nobatına ◊ Dız- mırrığ gəlməx’ – qolugüclülük etmək
(Mingəçevir) qaraçıraq
(Ordubad) mövsümün sonunda yığılan yemiş
(Lənkəran) qazanaltı. – Dibciyi qoy qazanın altinə
(Əli Bayramlı) qoşulan öküzlərin kotan tərəfdən birinci cütü
(İrəvan) tənəkə qabların qırağını qatlamaq üçün istifadə olunan alət. – Ədə, get Kərimgildən dibçövirəni al gəti
(Ağbaba, Basarkeçər, Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Kürdəmir, Ordubad, Şahbuz, Zaqatala) bax dibəy. – Qız, bı bibarı apar dibəx’də döy gəti (Ordubad)
(Lerik) çoxbilmiş. – Kiçik olmağına baxma, yaman dibələg uşağdu
(Naxçıvan) 1. duz, yarma, çəltik və s. döymək üçün içi oyulmuş daş və ya kötük 2. həvəngdəstə. – Ay Fatma, dibəyinizi ver, bir az duz döyüm
(Lənkəran) plovun yanmaması üçün qazanın altını palçıqla suvamaq, şirələmək. – Qari çölməyi dibli:r
did vırmağ: (Kürdəmir, Qəbələ) 1. cücərmək (Kürdəmir). – Arpa yenicə did vırıb 2. deşmək (Qəbələ). – Cücə yumurtıya did vırıp
(Şamaxı) imkan. – Didarım yoxdu
(Qafan) ilk cücə, yumurtadan birinci çıxan cücə. – Sarı toyuğun altda on iki yumurta qoymuşdum, didavanı göründü, beyjə hamısı çıxar
(Kürdəmir) deşmək
(Kəlbəcər) ağcaqanad. – Zalım oğlunun diddisi yatmağa qoymur
(Ağdam, Bakı, Bərdə, Kürdəmir, Laçın, Oğuz) bax diddi. – Kür qırağında diddili çox olur (Bərdə)
(Zaqatala) böyük qardaşa müraciətlə deyilən söz
(Quba) ana. – Didə, çüreg vər mənə
(Şamaxı) tüfəngin nişangahı. – Bu tüfəngin didəbanı çox balacadı
(Qazax) yun qırıntısı, qalığı. – Bu yun nə: lazımdı, hamsı didintidi
(Zaqatala) ata. – Mənim didiyim şofir işdiyir
(Zəngilan) yumrulanıb qurudulmuş mal nəcisi. – Didmə sajın altda yaxşı yanır
(Yardımlı) otun ucu. – Quzi didvə yey
difa eləmax: (Təbriz) çıxış etmək. – Quli qalxdı difa elədi
(Qazax, Tovuz) saç. – Duruf difdiyiηi yolaram, çox danışdırma məni (Qazax); – Gəlif sənin o difdix’ləriηi yolujam, ay yazıx (Tovuz)
(Lənkəran) yüngülxasiyyət
(Şamaxı) yaylaq. – Ya digəsində olar, ya qışdağında
(Qax) bax diki
(Şamaxı) arabanın qolu. – Arabanın digirdi sınıb
(Quba) qoyun qığı. – Cəfər diğdən gübrə çıxartdi
(Cəbrayıl) puç, içi boş (qoz). – Diğdiğə qozın ləpəsi olmaz
(Quba) bərk kədərlənmək
(Göyçay, Mingəçevir) bax ding
(Çənbərək) pisxasiyyət (adam). – Dix’xirətdəx’ adam heş yanda camahatnan yole:tməz
(Çənbərək) pisxasiyyətlilik. – Qaranıη başına hər iş gəldi dix’xirtdəx’liyinin üstünnən
(Meğri, Ordubad) nadinc, şuluq. – Səlimin bir dijmir uşağı var (Meğri); – Yaman dijmir uşaxdı o (Ordubad)
(Salyan) təndirin yanında xəmir tabağı qoyulan dik yer. – Dikcə təndirin yanındo: lar; – Dikcə:n üsdünə biz xəmir tabağın qoyaruğ