(Yardımlı) cəld, tez. – Dəfit getginən
(Göyçay) narahat, təlaşlı. – Doğrusu, sən çox dəğdəğəçisən
(Dərbənd) bax dağı (1-ci məna). – Dəği səniynən işim yoxdu
I (Gədəbəy) xəstəlik. – Dəğinti dəğif mallara, də:səη qənə II (Salyan) incik, xoşa gəlməyən
(Lerik) bax dəginti II. – Mən onə bi dəğintulu söz demədim
(Meğri) seyrək otu olan yerdə otlamaq. – Şişeyi ötürüp yamaşda dəğişir
(Çənbərək) növbə (suvarmada)
(Mingəçevir, Ucar, İrəvan) kiçik kasa
(Borçalı, Çənbərək) ağıldanyüngül. – Dəhdülü adam avaro:lar (Borçalı); – Dəhdülü adamnan aram olmaz (Çənbərək)
(Göyçay, Mingəçevir) əkin sahəsi
(Cəlilabad, Kürdəmir, Lənkəran) ölçüb-biçmək, götür-qoy etmək, yoxlamaq. – Adam gərək əvvəl dəhətdəsin, so:ra işə başdasın; – Dəhətdəmədən öylənmək ey
(Çənbərək) 1. xanada ox keçirilən dəlik. – Xananın dəhlizi dardı, şapalag sığmır 2. dirəyin haçası. – Kərəni qaldır qoyax dirəyin dəhlizinə
(Bakı, Əli Bayramlı, Lənkəran, Sabirabad) iri, dərin boşqab. – Dəhmərdədə hərdən xörək də yeyillər (Əli Bayramlı)
(Cəbrayıl, Meğri, Zəngibasar) qovmaq, yerişini sürətləndirmək; tələsdirmək. – Malı dəhmərrə əkinə tüşməsin (Zəngibasar); – Dəhmərri;n axşamacan işi qu
(Cəlilabad, Təbriz, Tovuz, Zəngilan) yüyən. – Atın dəhnəsin almeydilər, dəhnəli-zaddi qaçeydi (Cəlilabad); – Dəhnəni keçir atın ağzına (Zəngilan); – D
(İmişli) atı yüyənləmək. – Atı dəhnələdi, çəkdi qapıya
(Bərdə) parça növü
(Salyan) görkəmsiz, nataraz. – O, dəhrədaban adamdı çox
(Qazax) vergi adı (keçmişdə)
(Zəngibasar) piştaxta. – Bir dənə dəxil ver ma:, bamadorrarı orda satım
I (Qarakilsə, Ucar) nişan. – Əmbizə dəj qoydum ki, pozan olmasın (Ucar); – Bıllara dəj vıraciyıx, qalacax xirməndə (Qarakilsə) II (Ucar) dəst
I (Ucar) nişanlamaq. – Mən öydən çıxanda kitablarımı dəjdədim ki, uşaxlar dəyəndə bilim II (Zəngilan) vələ daş düzmək
dəl vurmeg: (Bakı) gəzmək. – Belədən-belə dəl vurur, belədən-belə
(Tovuz) xəstəlik adı. – Dəlazar başdan tutor, həkim yetirməsə, öldürər
I (Cəlilabad) 1. qaçaq 2. oğru. – Qaçağə, oğriyə qədimdə dələ diyəllərdi II (Qax) əriştə. – İçinə ət də doğrıp pişirmişəm dələni III (İmişli) pis
(Cəbrayıl) acgöz. – O nə dələcidi
(Qax, Zaqatala) bax dələncık
(Mingəçevir, Ucar) bax dalab ◊ Dələfə gəlməy (Mingəçevir) – b a x dalaba gəlməx’. – At dələfə gəlir
(Bakı, İmişli, Şamaxı) pinti. – Əğez, Gülboci belə dələgeydü ki, bi dənə öy-eşigi var ki, it günündə; – Səlmi bilirsən nə dələgeydü, bir ignə sanca bi
(Təbriz) tapdanma nəticəsində hasarda, çəpərdə salınmış keçid, yol. – Öyümüzdən bağa dələmə var
(Ağdərə, Daşkəsən, Tərtər) bax dələyən. – Dələ:n ağacı dimdiyinən dəlir (Daşkəsən)
(Qax) oxlov. – Dələnciknən xamır yayılar
(Salyan) iri, nəhəng. – Mırad dələndavaz adamdı
I (Cəbrayıl, Füzuli, Xocavənd, Kürdəmir, Quba, Lənkəran, Mingəçevir, Sabirabad, Ucar) bax dələndavaz
(Şamaxı) 1. iri, nəhəng 2. kobud
(Ağdam) ağacdələn
(Təbriz) tıxac. – Su turbadakı dəlgəri aparıb
(Ağdam) dəlisov. – Dəlxax vaxdıymış o vədə onun
(Ağbaba) bitki adı
(Oğuz) bitki adı. – Dəlibənginin kökün yeyən dəli olar
(Ağdam, Füzuli, İmişli) bax dəlijə
(Zəngilan) meşə sağsağanı. – Dəlici:r də elə qəcəliyə oxşi:r
(İmişli) qoyun xəstəliyinin adı. – Dəlijə qoyunun çarası kəsməx’di
(Yevlax) bıçaq
(Qazax) soba borusunu bayıra çıxarmaq üçün pəncərə və ya divarda açılan dəlik. – Durboyu dəlləx’dən çıxardanda əlim his oldu
(Xanlar) bic, hiyləgər
I (Ağdam, Ağcabədi, Xocavənd, İmişli, Kürdəmir) quzu saxlanılan yer. – Quzuları dəlmiyə saldım (Ağcabədi); – Körpə quzuya yer altdan dəlmə düzəlderix’
(Şəmkir) dəlik, deşik. – O sıçan dəlməyinin ağzına bir tələ qoy
(Borçalı) çörəyin üzərini deşərək naxış vurmaq. – Xamırı isdikannan bururux, əlnən dəlməx’li:rix’
(Gəncə) iki həyət arasında açılmış kiçik qapı. – A Güllər, dəlməkçədən keş, bərə:l <bəri gəl>, mə:m tikməmə köməy elə